Hayat güldürmekten ziyade öldürürmü insanı ; hani iyi diye başlayan masallara hep galipmi geliriz yoksa, neden o masalın iyi şanslı kahramanını hayal ederiz aldanırcasına ; olgunluğun kaçıncı katında zehir zembelek acıların dallarından toplamaya başlarız mutluluğun meyvalarını..dostluğun gülen yüzünün maskelerinemi ,sevdanın bozulmuş genlerinin ihanetinemi, bencillik fırtınasında savurur durur evrenin şımarık gizemi zavalli bedenimizi... şansızlık deriz bunun ismine, iyiyi görmek adına aciyi yaşamalıyız diye aptalca avuturuz bulank düsünceleri, göremediğimiz hedeflere odaklanır çareler üretiriz umut ve ümitler yumağına dolanır dururuz ..ibretlik hayatlarda huzurun hedefine giden en çıkmaz yolları bertaraf etmekle geçer ömrümüz...

şans kendini ayrıcalıklı görmek için geliştirilmiş aldatıcı bir sözcük yada şans şansının dönmesini beklemektir... gerçek şudurki adil olmayan düzen acımasız sevgi açlığını yalnızlığı ,mutsuzluğu ve o buruk anlaşılmama kaygısını asla yok etmeyecek ve ayaklarımıza serdiği bir çok doğruyuda bu acımasız hayat yanlışlarıyla tüketecektir..

berrin korkmaz