SEVGİYLE YAŞAMAK

• 20 Aralık 2010 Pazartesi 11:03:16

“Hayatta güzel gözlerin olasını istiyorsan hayata güzellikle bak.” Hayata bakış, ya da hayatta bakış çok önemli. Kimi bardağın boş tarafından, kimi dolu tarafından bakar hayata. İnsan ki yaratılmış en değerli varlık sevgiye, ilgiye güvene, inanca muhtaç. İnsanın mutlu olması biraz da kendine bağlı.

Çevrenize sevgiyle baktığımızda herhangi bir canlıdan bile tepkisini, ışığını, cevabını alabilirsiniz. Sevgiyle bakan her zaman mutludur, huzurludur. Çevresine mutluluk dağıtabilen insan mutlu olur… Oysa anlaşılmaz olan ve hayatı anlayamayan insanın kendisi olduğunda, sevgi elinden uçar gider…

Şu dünyada karamsarlıktan kurtularak kıskançlık, hasetlik, kin ve nefreti düşmanlıkları bir tarafa bırakarak günümüzü ve yarınlarımızı sevginin ışığıyla aydınlatmalıyız ki gelecek aydınlık olsun.
Gerçekten seven; kendinden veren, fedakârlık yapan, hoş görendir. Her şeyin aslının, asıl ve gerçek sevgiden kaynaklandığını, bu da yaratan sevgisi olduğu bilerek o yüce sevgiye layık olmalıyız.

Her an her yerde sevgiyle yaşayarak, sevgiyi paylaşarak sevgiliye ulaşılır… Sevgiyi anlamak, sevgiyi arzulamak ve tanımak için, sevginin duygularını yaşamak gerekir. Bir annenin, bir babanın, bir yârin sevgisi gibi. Sevgi tüm canlılığın gıdasıdır. Çiçekler, çocuklar sevgiyle, ilgiyle büyür gelişir. Hayvanlar bile sevgiyle ehilleşir, evcilleşir zararlıdan faydalıya dönüşür. Tüm mahlûkat sevgiyle daha verimli, mutlu, huzurlu ve başarılı olur.

Gerçek sevgi ölümsüzdür ve hiç eksilmez. Gerçek seven ölümden, sonsuzluktan korkmaz. Ölümden sonraki hayatı bilenler nasıl yaşanması ve davranılması gerektiğini de bilirler. Hani ”yaratılanı hoş gör yaratandan ötürü” sözünü unutmazlar. Bu sevgiyle sonsuzluk sevgisine ulaşılır. Kişi önce kendini bilmeli ve sevmelidir. Yunus Emre’nin” İlim ilim bilmektir, ilim kendin bilmektir. Sen kendini bilmezsen bu boşuna emektir” hayatın manası, insan olmanın, insanca yaşamanın erdemidir. Bu anlaşılmayınca, ayrıntı kavranmayınca onu var edene saygısızlık sevgisizlik olur. O’nun sevgisinden var olanlar sevmeye, sevilmeye her zaman layıktır…

Sevgi zahmetsiz ve çabasız olmaz. Sevgi tek başına, yalın olarak da bir şey ifade etmez, evreni kuşatan kocaman bir aile olursa hayat onunla anlam bulur… Sevmek için de sevilmek için de ortaya bir çaba gerekir… İyilik, ilgi ve yardım sevgiyi çoğaltır. Sevgide yalanlarla örülmüş sahte duygular yoktur. Doğadaki her canlıya sevgiyle bakabiliyorsak haz alırız…

Evrenin her köşesinde var olan sevgiyi çoğaltma yolundaki gayret, sevgi dolaşımını ve paylaşımını sağlamadaki çaba çok önemlidir... Bilinmelidir ki sevgi dolaşımı bittiği an her şey tüm güzellikler sona erer… İnsan bu sevgi dolaşımında hayatın gayesine uygun yaşaması gerekir. İşte hayatın esas gayesi sevgiyle başlar. Tüm başlangıç yaratanın sevgisiyle başlar. Yaratan sevgisi onun buyruklarını yerine getirerek, uygulayarak, onu sevgisiyle donanmış olarak ebedi sevgiye ulaşır bir sevgili olur…

Şartlı sevgi, sevgide peşin yargılı, hissiz ve duygusuzluk olmaz. Birliktelik, karşılıklı ilişkiler ve görüşmeler, tanışmalarla, hoş görülerle birbirini sınamalar zahmetine girilmesi, sevginin yüzeysellikten derinliğe doğru ilgisini artıracaktır.
Gerçek sevgi karşınızdakine değer vermeniz, saygı duymanız, sevgi ve ilginizi göstererek kazanabilirsiniz. Sadece övgü tepeden bakma yapmacık hareketler sevgiyi çağrıştırmaz. Gönülde duyulan güzel duygular sözler, ilgiler sevgiyi çoğaltarak, çoklarının mutluluğuna ve huzuruna huzur katarak güç verecektir.

Sevginin meyvesi iç huzur, sağlık, mutluluk ve başarı olarak hayatımızda görülecektir.
İnsanların birbirini sevgiden yoksun bırakması hoş ve doğru değildir. Her yaştaki insan en çok sevgi ve ilgi bekler. İnsanlar kanaat sahibi olup azla da yetinmeyi bilmelidirler ki, doyumun ya da nefsin istek sınırı yoktur. İnsan sevgisi taşıyanlar, başta yaratıcı sevgisiyle bu sevgiyi yansıtarak mutlu olabilirler.

Şunu unutmamalıyız ki, biz sevginin yayılmasına ne kadar çok izin verdiğimizde o, o kadar çok gelişip yayılacaktır. Nefret olan yere sevgi, kuşku olan yerde inanç olmaz
Ümitsizliğe karşı ümit denizinde gezinmek, üzüntü yerine sevinci çoğaltmak varken acı keder bencil ve bunalımlar arasında niçin geziniriz ki… Şöyle iç âleme, bir iç dünya yolculuğuna çıkar mısınız, bakın ne güzellikleri, neleri kaybetmişiz. Bunca güzellikler karşısında sabrı, şükrü, mal mülkten evvel saadetin önemini unutmuşuz. Gelin sevgiyi, sevgiye güveni çoğaltıp mutlu olmaya çalışalım, mutluluğa vesile olalım…
İnsan sahte sevgi ve görüntülerden, gerçek ve sonsuz sevgiye yönelirse hayatı anlam kazanır, tüm mutluluklar ona açılır.

Sevgi iki hece ama çok geniş bir hece ki tüm gönüllerde yer edinebiliyor. İnsandan insana, hayvana, bitkilere, yaratılmış ne varsa onlara da geçiyor. Asıl sevgi yüce yaratıcının sevgisinden yaratılmıştır. Onun yarattığı her canlıya da sevgiyle, hoşgörüyle bakan yaratanına da sevgisini sunmuş olur. Her şeye sevgiyle bakan sevgiyle yaşayan sevdiğine ulaşır…
İçinde sevgi olan, sevgiyi çoğaltanlar mutluluk ve güzellikleri yaşar. Bütün insanlık sevginin asıl kaynağı olan yüce sevgiliye ve onun sevgisine muhtaç…