İzmir’deyim... Günlerden Cumartesi. Evimiz yol üstünde. Dörtyol ağzı demek daha uygun.

Balkon yine toz içinde. Şıpıdık terliklerimi giydim, ayaklarım ıslana ıslana balkonu yıkadım

Balkonun dar bir alanından deniz görünüyor. Çektim sandalyemi deniz manzarasına doğru, oturdum ve denizi seyretmeye başladım.

Eskiden severdim denizi seyretmeyi, şimdilerde de seviyorum. Ama bir farkla...

Deniz artık beni korkutuyor. Sanki beni içine çekip başka bir aleme, hiç bilmediğim bir dünyaya götürecekmiş gibi.

Denizi seyrederken bir sigara yakıyorum, en uzunundan. Çabuk bitmesin diye.

Duman duman, nefes nefes içime çekiyorum İstanbul’u.

Sigara içmem aslında, hani içsem diyorum!

Sonra içki içiyorum, rakı beyazında. Yudum yudum İstanbul’u içiyorum.

Rakı içmem aslında, hani içsem diyorum!

Arka sokaklarda hiç kimsenin beni tanımadığı, kimsenin görmediği yerlerde İstanbul’la sevişiyorum pervasızca. Hiç korkmuyorum elalem görür laf eder diye.

Sen İstanbul sen var ya,

Sen vefasız sevgili gibisin.

Kimbilir ne aşklar besledin koynunda,

Ne aşklar tükettin.

Kimbilir ne aşıklar ağlattın,

Yine de seni sevmekten vazgeçmedi hiçbiri...

Kavuşulmayan aşıklar gibisin,

Romeo-Juliet, Aslı ile Kerem misali.

Her halin başka güzel.

Öyle ihtişamlısın, öyle kalıcısın ki içimde,

Nereye gidersem gideyim, benimle geliyorsun.

Düşündüm de,

Ya beni çok seviyorsun,

Ya da...

Sen zaten kimseyi sevmedin kendinden başka...

Nasıl bir İstanbul’sun böyle!

Hiçbir şair, hiçbir yazar, hiçbir aşık seni anlatıp bitiremedi.

‘İzmir özledim seni‘, ‘Ankara’ da aşk‘ diye şarkılar yazılıp söylendi,

Hiçbiri senin kadar sevilmedi.

Olur da birgün ben gidersem,

Olur da birgün sen gidersen...

Senin yanında, seninle ekmek yemeği, su içmeyi değil,

Seni yaşamayı özledim!

Kokunu özledim, havanı özledim, toprağını, kalabalığını, gürültünü özledim.

Adım adım her yerini yürümeyi özledim.

Kızlara atılan laf gibisin,

Üçüncü Cihan Harbi misin!

Canm İstanbul...