Bu gün nedensiz bir hüzün içindeyim..’’.Aklıma takılan ise nerdeyse 10 yıl önce kaybettiğim öğrencim Selçuk.. ve Sinem !!!.Sınıfa ilk girdiğnde dikkat çeken şey,onun topallayarak yürüyor olması ve mahçup bir şekilde boş bir sıra bulup oturmasıydı...Ama gözlerindeki fışkıran zekası dikkatimi çekmeyi başarmıştı..O anda öyle birf içim kaynamıştı ki,Selçuk’a anlatamam...Öğrencilerime olan sevgimi ve düşkünlüğümü herkes bilir ama ;onunla sonradan sınıfıma gelen Sinem,benim için çoook başka yerlerdeydi..Sinem ,kapkara gözleri,uzun uzun simsiyah kirpikler,yay gibi kaşları ve kıpkırmızı dudaklarıyla allah sanki yaradırken başka türlü özenmişti...O kadar içim kaynıyordu ki,benim masamın önüne bir masa koydurdum,ikisini de oraya oturttum...İkisi de ilk okuma ve yazmayı çok çabuk öğrenmişlerdi..O KADAR Kİ,artık diğerleri arkalarına yetişene kadar bol bol kitap okumaya başladılar..Sorulan sorulara en hızlı cevap veren ve yazan öğrencilerimdi..Hem zeki,hem de terbiyeli davranışları,beni dinlemeyen arkadaşlarına ’dinleyin ,öğretmenimizi üzmeyin ’diyebilecek kadar ,aramızda sevgi bağları oluşmuştu....Tatillerde özledik diye arıyorlar,gelince de öyle bir bakışları vardı ki,ikisinin de,adeta içimi eritiyorlardı..
Bazen onları yazı yazarken çaktırmadan izliyordum,hemen gözgöze geliyor ,gülümsüyorduk...İçimden şöyle geçiriyordum;maaşallah,allah korusun,ne kadar güzeller ve tatlılar....Hatta birinde SİNEM’E başımı kaldırıp ,gözgöze geldiğimizde ;hepinizi ,SİZİ..allah korusun yavrum...Allahım nazardan esirgesin,gözümde koymasın......dediğimde,öyle bir birbirlerine bakarak gülümsediler ki,anlatmak mümkün değil......Aradan bir kaç ay geçti,sömestri tatilinde SİNEM ve AİLESİNİN geçirdiği vahim kazada ,SİNEM’i kaybettik,ardından daha Sinem’in şokunu atlatmamıştık ki,Selçuk’u ,okulun önünden karşıya geçerken kaybettik...Ondan sonra oraya trafik ışıkları kondu ama ne fayda.!!!!!!
Arka arkaya iki sevdiğim evlatlarımı kaybetmek,beni derinden ta derinden sarstı...Büyük bir depresyon atlattım...Bu süreç çook acılı geçti..Bunları anlatarak kimseyi üzmek istemiyorum ama şunu bilin ki,çoooooook acı çektim ...Onların gidişi ,hayatımda çok büyük bir boşluk yarattı..Okul değişikliği yapıldı.yine fayda etmedi...Uzun süre tedavi gördüm....Şimdi nerden hatırladım bilmiyorum,yazarak,sizlerle paylaşarak,içimde ,derinlerde sızlayan bir yarayı hafifletmek istedim..Bütün bunları yazmak şu an bile benim için kolay değil,sanki yeniden yaşadım o günleri...Hiç unutmadım onları,başsağlığına bile gidemedim annelerine...Hala onun ezikliğini hissederim..Onlarda beni hoşgördüler..Sessizce birbirimizi anlamaya çalıştık...Çünkü ,onlarda beni görünce aynı duyguları hissedeceklerdi..Böylece aramızdaki bu sessiz anlaşmaya uyarak,daha az acı çektiğimizi zannettik !!!Ama her iki tarafta acılarıyla başetmeye çalıştı..
Bu gün yazarken bile aynı acıyla içim sızlıyor..Onları unutmamak,unutturmamak,adlarını bu dizelerde yaşatmak istedim..Işıklar içinde uyuyun yavrularım,sizi hiç unutmayan öğtermeniniz......