Yolculuk Başladı-2

• 10 Aralık 2010 Cuma 09:04:55

Sesizlik hakim kimseden çıt çıkmıyor herkes şaşkın neler olduğuna anlam veremiyor ve bekleyiş sürüyor.
Dikkatimi çeken o kadar çok şey var ki, kendimce anlamlandırmak için zihnimi zorluyorum bizi düzene koyan görevliler ortada görünmüyorlar buda ayrıca bir merak konusu bende yanımda yöremde olduklarını gördüğüm kişiler var onlara da soramıyorum aslında sormaktayım ama ya benim sesin çıkmıyor yada onlar duymuyor yada duyurmak istediğim onlara ulaşmıyor aynen geldiğim yerde öğrendiğim "Hiç bir kimsenin hiç bir kimseye menfaati olamayacak o günün gelmesinden ALLAH a sığının.o günde anne evladından evlat babasından kaçar" aynen öyle geldiğim yerde denildiği gibi herkes kendi derdinde.
Her geçen süre zarfında çok derin hissettiğim bir şey vardı ya işte o hal halen devam etmekte sanki daha bir hızlandı süreci yüküm gittikçe daha da hafifliyor üzerimdeki ağırlık gittikçe daha da azalıyor sanki kanatlarında kurşun bağlı bir güvercin ve o güvercinin kanatlarındaki kurşun erimekte her geçen süre kanatları hafifleştirmek te ve kanat çırpacağı zamanı getirmekte tabi ki bu çok huzur verici bir şey yükümün tamamen yok olacağı anı sabırsızlıkla beklemekteyim.
Ama azalmayan gittikçe artan bir duygu bu defa beni zorlamakta... Merak..! her şeyi merak ediyorum bu nasıl bir şey bu nasıl bir düzen her şey kendiliğinden oluyor bilmediğimiz mutlak olan bir güç bizi yönlendiriyor biz bizde değiliz görevliler ortada yok neredeler neden bizi bırakıp gittiler.
Söylenen sorgu melekleri ne zaman gelecek bu bekleyiş ne zaman a kadar sürecek buradaki zaman neye göre işliyor saatler sanki yıl gibi her yer sanki geldiğimiz yerdeki kış aylarındaki sis gibi en yakınımızdaki yeri bile görmekte zorlanıyor gibiyiz bunların cevabını merak ediyorum bu duygularla cebelleşen zihnim bir yandan gittikçe hafifleyen yükümün güzelliği bir yandan içimden geçirdiğim keşke ama keşke geldiğim yerde bu kadar fazla yük yüklenecek fiillerde bulunmasaydım ya hiç azalmasaydı ya bu yük hiç üzerimden kalkmasaydı.

Bir şeyi daha hatırladım geldiğimiz yerde hep duyardık hatta okurduk da "Nefsinle baş başa kalmadan Hesap gününe ulaşmadan kendini hesaba çek".
ama o zamanlar bu pek fazla tesir etmemişti bile bile lades olmak bu olsa gerek evet şimdi Nefsimle baş başayım ve nefsim benden çok şeyin hesabını soruyor... hatta en garip olanı da hiç bir şeyi üstlenmiyor.. tamamen beni suçluyor.
Bir şeyi daha merak ediyorum o geldiğimiz yerde hep beğendiğimiz şekilden şekle sokmaya uğraştığımız bedenim nerede..!
ondan hiç eser yok geldiğimiz yerde denirdi hep" bedeniniz in alehinize şahitlik edeceği günden ALLAH a sığının" evet ya birde o var ...!
Zihnimi kemiren düşünceler tufanı altında ezilirken gittikçe azalan yükümün hafifliğiyle de teselli oluyorum.
Ama bir şey daha var ki Geldiğimiz yerde yalan olan o fanilik te başımdan geçen gerek isteyerek gerekse istemediğim türden her ne yaşanmışsa filim şeridi gibi gözümün önünde sadece bunlar da değil. Fanilik te, aklıma getirdiğim ama sadece aklımda kalan düşünce bile karşımda bu en enteresan olan. yapmayı düşündüğüm ama yapmak için imkan bulamadığım bir iyilik zihnime geldiğinde yüküm birden bire daha çok hafifliyor. Yapmayı aklımın ucuna getirmediğim ama aniden karşı karşıya kaldığım. ve tercihen iyilikten yana eyleme geçtiğim bir husus zihnime geldiğinde yüküm daha çok hafifliyor.
Niyet etmediğim halde yaptığım kötü bir fiil im zihnime geldiğinde yüküm nisbeten artıyor. burada da şunu hatırlıyorum "El niyet hayır el Akibet Hayır" (Ameller niyetlere göre değer ihtiva eder) Bir niyet de bulunursun bu iyilik etmek yönündedir ama yapma imkanın olmaz gerçekleştirme imkanın olmaz yinede karşılığında yükünü azaltacak ödülü almış oluyorsun,
bir kötülüğe niyet etmişsin yapma imkanında olmuş ama yapmaktan vaz geçmişsin o zaman karşılığında ki ödül yükünü en az on misli azaltıyor. bu ne güzel bir his bu ne güzel ferahlatıcı bunu hissetmeyenin lezzetini anlaması mümkün değil. Eğer bu belirsiz bekleyiş olmasa var ya bulunduğum yer geldiğim yerden çok daha huzur verici. tek zorluk bilinmezlik süreci olan bu Bekleyiş... ne zor muş ve asıl zor gelen de sanırım soracak kimselerin olmayışı...

Bekleyişe devam.