Her Aşk Yarım Bir Yolculuk

• 8 Aralık 2010 Çarşamba 10:49:13

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Kendi içinde büyüyen bir travmanın asi gözyaşıdır mutluluk
Aşkın sargıları kar etmez, yabanıl yüreğimizden eksilmez yük
Güneş bir gün batıdan doğar, yaşam çözümsüz bir sonsuzluk
Dayanaksız bir gökyüzüdür hayat, her aşk yarım bir yolculuk

Dünün esmer yüzünde en dirençli aydınlıktır umudumuz. Düşlerimizi sahici yapan, gülüşlerimizi hayata katan bir zaman söküğüyle nabzımızı ateşlere atan. Sevdikçe can veririz çiçeklere, farkına varmak için yaşamanın. Çok şey eleriz usumuzdan, ancak yüreğimizin tropik uyuşukluğunu asla geçiremeyiz. Bundandır yaşamın kahpeliklerine sitemimiz. Uzaksa mavi, kan içilir geceleri bir çanaktan. Tuzak olur siyah renkler, kan damlarken dudaktan. Yalnızlık gergefine şiir tutunur, yürek içten içe kanar, aşk sözünü sakınmaz olursa mızraptan.

Korkularımızı katladığımız, sevda kokularımızı kendimize yasakladığımız, aşkı gözyaşı mendillerimizin bir köşesinde sakladığımız ve baharda çiy olup umudu şiirlerle kalayladığımız bu düşler labirentinde en zoru o masum çocukluğumuza dönmektir aslında. Sevdanın kürkü ya hep boldur üzerimize, ya da sıkışan bir kelepçedir yasaklı bedenimize.

Geçmişin iz sürücülerinden aynı sakız sözleri duyunca yürek bir başka dünyanın adamı olduğunun farkına vararak dokunur gerçeğin düş tuşlarına. Gecenin ateşli nöbetlerinden bir şarkı yükselir ve sessizlik üşür, kemirir sevdalı tırnaklarını aşkla. Yangın mevsimleriyle yollar yürürken sevgi, gül serper sevdalısının yollarına, kavuşma mevsimlerini ruhunda yaşatarak.

Yürek çisentilerimize özlemin külleri dökülünce bir gemi olur hayat, alır götürür bizi uzaklara ve işte o an sızı olur dudaklarımızdaki özlemli nakarat. Her yürek kendi davasının mahkûmudur, iç sesimizin sularında göçmen kuşlar aşkla ederken serenat. Gölgeli bir düş sahilinde yanaklarımıza rüzgâr üşüşür, gövdemizin dallarında baharlar çığlık çığlığa gülüşür ve biz içimizdeki suskularla yaşadıkça hüzün yankılı bir nida gibi hep kendisiyle öpüşür.

Rüzgâr ıslığına uzattıkça ellerimizi bir sır perdesine atarız gönlümüzün hicazkâr nefesini. Kırık yansımalar biriktiririz aşkın kirli heybelerinde zaman aşırı düşlerin uzun seferlerine çıkmadan önce. Çığlıklar geçer başımızın üzerinden, gözaltlarımızdaki bekleyiş halkalarına çarpınca özlem kuşlarının kanat sesleri. Yangını eşeleyen özlemdir, biz kırık bir ömrün ütopyasında harcarken yüreğimizdeki tüm güzellikleri.

Hep kendine dökülüşlerin ve kendine seslenişlerin ırmaklarıyla yürürüz göğsümüzün o elim ağrılarına. Kendi ipek yollarımızı aramaktan yorgun, kendi aşk ovalarımızın kıraçlarında mevsimleri çağırmaktan durgun kalırız. Bir şarkı gibi sokulur bir gün yüreğimize aşk, çığlıklarla büyür ve sarar elim bir ağrı gibi göğsümüzün o hüzün mabedini.

Sızıyla kendimizi tarttığımız zamanların düş caddelerine topuklarımızın tozu düşünce sarsılır gövdemizin hüzün yükleri, acıtır kimsesizliğin yakasını aşkın gülüşleri. Savruk bir zaman kaybıdır yokluk, bir rüzgârın kahkahasına sürünce öpüşlerimizi. Belki de, o özümlere bölündüğümüz parçalı yalnızlıkta aradığımız en sıcak eldir o. Kıyılarımızda durmaksızın yürüyen, geceleri içimizde gülüşüyle büyüyen niteliksiz bir dermandır.

Bir zamansızlık düş/ünüşünün sözleri raks edince perdede, hercai sorguların kimlikleri atılır sarı denizlere. Yanağımızdaki yaş yüreğe yürüdükçe ve ruhumuzdaki gelgitleri sokak köpekleri kemirdikçe can içinden kovduğu bedeni arar, uzaklarda bir yaşanmışlık öyküsü hicranlı denizlerde ay ışığını bekler. Ömrümüzün kasırga koyaklarında mevsimlerin değişimini izlerken, yüreğimizdeki korkulu pazarlarda canımıza can veren özlemli düşünüşlerle büyürüz. Her ırmak, kendi yatağını koruyan bir sır yoludur, aktıkça denizlere sevdasını taşıyan bir sarılışın bükük boynudur.

Yangın notalarına parmak aralarımızı sürerek içimizdeki yabanıl dansların kıvraklığına durmak vakti şimdi. Umutlar biriktirdiğimiz düş notalarıyla üflemek şiirlere, bir düş musluğunun kanatlarından yaşamı yudumlamak. Usumuzda biriktirdiğimiz hayat kokularıyla bir düş salıncağıyla yürümek yeniden o yolları, adımlamak alfabenin içindeki tüm yaşamsal tınıları. Seslenmek bugüne, dolmak yeniden o mutlu gülümseyişlerle yaşamadığımız dediğimiz günlere.

Bütün içsel nidaların heveskâr uzantılarına uzanınca arzulu bir yürekle düşsel edalar dökülür dillerimizden, adına çağrı deriz, sitem deriz ve tamamında amacına ulaşmışsa yaşamak deriz. Kapalı bir ömrün prangalı yollarında sevdayla yürüdükçe ve tüm yangınlara dudak olmak istedikçe sarılırız kendimize, yürürüz ruhtaki aşk sürgünleriyle unuttuğumuz o geçmişimize.

Ölgün duvarların arka yüzünde ölü mevsimler bekler bizi, avuçlarımızdaki sevda kınalarını kınından çıkardığımızda. Uçsuz bucaksız yürüyüşlerin ufuk çizgilerinde sevdalı gemilerledir yolculuğumuz, düşsel gerçeklerin nidalarını yorgun yüreğimizden çıkardığımızda ve onulmaz yangınların dallarını hışımla kopardığımızda. Her aşk kendi iç fırtınasını döker sulara ve pupa yelken ilerler kendi içinde, yelkensiz yolculukların kentlerindeki efsanevi buluşmalara.

Hikâyesi: Bedeller biçtiğimiz öykülerimiz vardır, hangi açıdan baksan, hangi daldan koparsan ayrılığa çıkan, kimi buruk buluşmalarla tamlanan ve sonrasında içimizdeki o hazin kayalıklarda ismimizi haykıran bir dalga sesine benzer. İçtiğimiz hayat, yudumladığımız feryattır. Dünün esmer yüzünde en dirençli aydınlıktır umudumuz. Düşlerimizi sahici yapan, gülüşlerimizi hayata katan bir zaman söküğüyle nabzımızı veririz çiçeklere, farkına varmak için yaşamanın. Çok şey eleriz usumuzdan, ancak yüreğimizin tropik uyuşukluğunu asla geçiremeyiz.

Selahattin Yetgin