Her mevsimin kendine göre bir güzelliği var kuşkusuz. Kışın karı, güzün narı,baharın sevdaları, yazın kirazı ünlüdür. Fakat, sonbaharın diğer mevsimlerden ayrıcalığı vardır. Bu ayrıcalık insanlara ölümü hatırlatmasıdır. Kışa ramak kalmıştır. Hazırlık gerekir. Ne kadar hazırızdır.



Burada kuğunun son şarkısı Yahya Kemâl’in, “Eylül Sonu”şiirinden şu nefis dizeleri sizlere hatırlatmadan geçemeyeceğim:“Günler kısaldı, Kanlıca’nın ihtiyarları/ıBir bir hatırlamakta geçen sonbaharları.” Daha kaç sonbahar hatırlayacağız bilemeyiz. Ama, yürekte duyulan burkulmanın böyle telaşsız, böyle yumuşak dile getirilişine hayranız.



“Yalnız bu semti sevmek için ömrümüz kısa...Yazlar yavaşça bitmese, günler kısalmasa....”bu dizelerde çaresizliğin ve temenninin kokusunu duyuyoruz. Ki isyandan eser yok. Merak ediyorsanız devamı geliyor:“İçtik bu nadir içkiyi yıllarca kanmadık.../Bir böyle zevke bir ömür yetmiyor yazık!”işte, esef etmenin, ifade biçimindeki estetik bu olsa gerek. Hüznün zarafetle dışa vurumu. Tantana yok, bağırma çağırma yok, küfür yok. Merhum şair için, “Kuğunun Son Şarkısı” unvanını keşfeden kişiyi kutlamalı bence.
Bilirsiniz, Kuğunun Son Şarkısı, Üsküp der, İstanbul der. O, yaşadığı mekanları derecesiz sever. Meftunudur İstanbul’un. Şairimizi yaşadığı mekanlardan ayrılıştır üzen, esef ettiren.



Zaten, “Eylül Sonu”şiirinin devamında bu ruh hali açıkça anlaşılır:“Ölmek kaderde var, bize ürküntü vermiyor; Lâkin vatandan ayrılışın ıstırabı zor. Hiç dönmemek ölüm gecesinden bu sahile.Bitmez bir özleyiştir, ölümden beter bile.”diyen Kuğunun son Şarkısı, ölümden değil, hasretten, ayrılıktan şikayetçidir. Fakat isyankâr değildir hiçbir zaman. Bir teslimiyet, bir engin gönül okunur dizelerinde. Bir de ayrılık acısının ölüme galebesi.



Diğer mevsimlerin güzelliğini inkâr etmiyoruz. Ama, güz mevsimine bir ayrıcalık tanıyoruz. Bu ayrıcalığı hak edip etmediğini de sizlere bırakıyoruz. Yoksa, bahar aşk; yaz kiraz, mevsimi, kışta mevsimlerin en kabadayısıdır hâlâ literatürümüzde bu böyle biline...