Bir yazımda, çaya olan bağımlılık derecesindeki düşkünlüğümü belirtirken kahveye de nazire yapmıştım güya. Kahve tiryakilerini gücendirmemişizdir zannıyla, yazınıza destek olsun diye aşağıya o satırları ekliyorum müsaadenizle.

[.............Türk kahvesini “rayiha” sı dışında maalesef hiçbir zaman sevemedim, nedendir bilmem. Güzel demlenmiş, ince belli bir bardakta ikram edilen tavşankanı “çayı” her zaman tercih etmişimdir. Hâlbuki biliyorum ki “kahve” hazırlanışı, ikramı, içilmesi ile başlı başlına bir seremoni, bir kültür.

Damak tadından ziyade, “çay” daha “halk işi”, “kahve” ise daha “burjuva, aristokrat” vari bir içecek olarak yer etmiştir beynimde.

Hazırlanış itibari ile çay daha “pratik”, kahve ise “zahmetlidir” . Tüketiliş itibari ile çay daha “bereketli” iç iç dur, kahve ise “külfetli” birden fazlası “kepek yapar”. Ulaşım olarak kahve taaa “Yemen” den gelir, çay ise “memleketten". Çay “avama” hitap eder, kahve “ayana”.

Ne ilginçtir ki bir fincan kahvenin bunca “kibri yasına” rağmen “kırk yıl hatırı” olurken, garibim çayın “imamın abdest suyu” kadar değeri yoktur. “Ne ulan bu çay mı, imamın abdest suyumu” vecizesinin çıkış kaynağı işe bu “paradoksta” yatar.

Bütün bu bilgilerin ışığında en son şunu söyleyeyim

“varsa bir açık çay rica edeyim, ya siz” .........]

Tebrikler
Selamlar, saygılar

Kahve kıskanacak bu yazıyı görürse! Böyle de muhabbet edilmez ki... Ya da çay ile aynen böyle muhabbet edilir mi demeli? Çay ve şiir yakışmış kısacası birbirine... Kaleminize sağlık...