Hayat denilen yolun iki yolcusu arasında geçen uzun bir yolculuğun hikâyesini anlatacağım bu gün sizlere….


I.
Kadın yola çıkarken dayanacağı bir omuz umuduyla çıkar adamla yolculuğa…
Keyiflidir adam, bu yolculuk güzel olacak diye düşünür kadın. Erkekse yolculuğun heyecanına kapılır ilk etapta… Beraber gidilecek onca yolun keyifli hazırlığının ertesinde düşer iki kahramanımız beraberce hayat denen o dik yokuşlarla dolu uzun ve yorucu yolculuğa….Zaman geçer, yol büyür önlerinde; zorlaşır yürümek,aşılması gereken dikenler, savuşturulması gereken rüzgarlar vardır…Bazen tipi, bazen kasırgalar vardır günlük güneşlik günlerin ardında..

Hayatın dik yamaçlarında tutunmak gerekir, el vermek gerekir birbirlerine..Hiç düşünmez kadın el verir, omuz verir, fırtınalara göğüs gerer…Önce emniyettir adamın dileği, temkinlidir… Önden gelir niyeyse nefsiyle beslediği, aslında küçük olan; kendine kocaman BENliği…

Ah o yollar, tüketilen onca yıllar; yürürken ayaklara batan dikenler, sarp kayaları önünden devirip geçmek isterken nasır tutan parmaklar, en derinlerde oluşan tedavisi olmayan yaralar sarsar kadını… Bu yol boyunca döker eteğine toplayıp yanına aldığı tatlı telaşlarını, yitirir bir bir tadımlık sevinçlerini…
Adam görmez, seçmiştir kendine yolun engebesiz yerini… Ayağına batan olmaz, yoluna çıkan; yürür keyfince, kendine eşlik eder ver yansın eğlenceli günler…” BEN” der önce “BEN”…
Yüklenmez en ufak bir yük, taşımaz omuzlarında en ufak keder…

II.
Zaman geçer, yolculuğa yeni katılanlar olur; minik yumuk elleri bu dünyaya neden geldim diye hayretle bakan o masum kocaman gözleri... Küçük ayaklar yürümeyi bilmez. Sendeler cennet toprağı kokan o küçücük bedenleri… Kadın “aman yavrum” der
Sarmak lazım, kucaklamak; yokuşun başına çıkarıp “Bak artık bundan ötesi senin yolun... Yanına alacağın yol arkadaşınla yürüyeceksin bundan sonraki yolu.. Haydi, yolun, bahtın açık olsun” demek gerektiğini bilir… Bilir de zamanı vardır öncelikle bu cana can olmak gerek, el olmak, ayak olmak, yaren olmak gerek diye düşünür…
“Adam” der “Adam”
Adam cevap verir “BEN”
Kadın başını eğer tamam der, tamam “SEN”

Cennet işte o yolda annelerin ayakları altına serilir. O an ötelerden bir ses cana “anandır, anandır, anandır “ diye seslenir…

Kadın aldırmaz artık hiç bir şeye candan öte can bildiği ile yürür yanı başındaki adama ihtiyaç bildirmeden ....Söylese ne değişir bilir adamın sağır olduğunu, gözlerinin görmekten aciz olduğunu “YA SABIR” der “YA SABIR”

Arada döner bakar yolun o cihetine, gücüne gider adamın rahatlığı şöyle bir nazar eder acısını gömdüğü yürek kabristanı ile, bakar o tarafa hayıflanır kendine “bu mu?” der “bu mu?” yola çıktığın adam” bu mu?”bir öfke daha gömer yürek kabristanına….yürür yine kendi halince….

Ah o candan öte can yok mu, sever yol arkadaşının neşeli hallerini, ara sıra sokulur onun kolları arasına gülümser tatlı tatlı, en masum bakışlarıyla deler anacığının yüreğini. Kıyamaz kadın “hakkım değil küçüğüm, kendimi düşünüp esirgeyemem seni bu mutluluktan” der…

Kendine döner kabuk bağlamış yüreğine seslenir “dayan yüreğim dayan” der
“hele bir maralım büyüsün” der..Binlerce maral dökülür tüm ürkekliği ile yürek yaylasında su içmeye…Dua dua kalbinin titreyen tellerinden ulaşır yürek sızıları arş-ı alaya…
Değmesin ister, incitmesin onu eller…”Sabır” der kadın “YA SABIR”

Yürür kadın çilesi ile acısı ile… Yürürken düşünmez bir an olsun kendini. Maralı ile yıkmıştır BENliğinin bendini… Onun gözlerindeki yıldızlara meftundur, bozulsun istemez alemisemasının ahengi…

Zaman geçer, anlar süzülür zaman imbiğinden… Yorgundur kadın; Maralı artık kendi başına yola çıkabilecektir artık…

III
Yol yamandı, zordu kadına, adama ise; şenlik bayram..gözleri karşılaşır bir an… Yolun sonuna yaklaşırken kadının gözlerine yerleşen umuda uçurduğu maralının gözlerinden biriktirdiği parıltı..Adamın gözlerinde ise feri solmuş, koca bir karanlık..Bakarlar birbirlerine anlamaya çalışır; her biri yek diğerinin gözünden dünyayı…Anlayamazlar….

Yıllar geçmiş zaman akmıştır kendi hanesinden...Bundan sonra ne parıltı karanlığı aydınlatabilecek, ne karanlık parıltıyı yutabilecektir..Anlar bunu ikisi birden…

Anlar ama anlamak işine gelmez adamın… Saflığa vurur kendini, sualler içinde sorgular kadını” nasıl değiştin böyle” der “nereden buluyorsun bu kudreti”
Adam azar azar her gün biraz daha küçülürken, büyümüştür kadın yüreği ile… Pişmiştir yüreğinin ateşinde. Döner şöyle bir bakar kendine hiç omuz olamamış, geleceğe dair bir tatlı anı biriktirememiş bu küçük adama….

Hatırlatır kadın yıkılganlık anlarını… “Aç” der “avuçlarını “ adam açar avucunu kadın der “işte elinde kalan, bana dair her şey bırakıyorum şimdi avuçlarına”…Adam döner bakar bomboş avucuna…

IV
Kadın “Hayat” der “Hayat” bu defa ya sabır çekmeden….
Kadın koyulur yola yürür gönlünce….
Adam ardı sıra bakakalır öylece….
......................................................................................................

•Cennet anaların ayakları altındadır Hadisi Şerif
• Bir gün Resulullah’a bir kimse gelir ve sorar:
- Benim kendisine hizmet ve ülfet etmeme, insanlar içinde en layık ve en haklı olan kimdir? Resulullah efendimiz:
- Anandır.
- Sonra kimdir?
- Sonra anandır.
- Sonra kimdir?
- Sonra anandır, buyurdular. O zat gene :
- sonra kimdir, deyince Peygamber Efendimiz buyururlar:
- Sonra babandır.



6Aralık 2010 pazartesine gün ilerlerken
PERİHAN TUNÇOK KILIÇ
ESMİZE