Bunun adı ne?

Evet sözlerimin en aciz halini yaşıyorum. Son durağım bu yaşadığım en son gibi, gidişi olmayan bir yolun sonunda ayaklarım ...
Soldu yüreğimde acılarımın toprak kokan kurumuş dallarında yeşeren gül de hayalinde gitti gölgen vurmuyor pencereme...

Ne güzeldi halbuki; ilk tanıştığımız gün, nasılda gözlerindeki ışıltı yakmıştı beni serseme dönmüştüm. İlk defa tattığım duygu ve ilk tanıdığım kişiydin. İçimde kıpırtı olmuştu, yanaklarım ateş kor yanıyordu. Nasıl anlatılır ki? Anlatamıyorum... Kelimeler bulamıyorum tarifinde...

Her kötü olay bile beni üzemiyordu baharın açan çiçekler gibi esintisinde cıvıl cıvıl binbir çiçek kokusunda sen vardın hep sen kokuyordu çevrem, evren herşeyde sen vardın.

Her sabah beni karşılayışın etrafımda sürekli dönüp ilgilenmen...
Ne kadar mutluyumdum heyecan buydu demek. Bunun adı neydi?

Yanımda hissetmem seni bir elinin bir ömür elimin üstünde olacağını düşünmek hayalden öteydi belki benim için...

Neden sorularını hep soruyorum kendime süresiz saatlerimde ve seni içime mızrakla kazımışken neden ayrıldık biz?
Biz seninle artık o güzellikleri neden devamını getiremedik.

Neden bu kadar gözyaşı bizi ömrümüzde yaşadığımız o güzellikleri gözyaşalarımızla boğduk neden?
Konuştuğumuz en son dilimizden dökülen sözlerimiz bizi uzaklaştırmaya yettimi ikimizi sence?

Dahada yaklaştı yüreklerimiz özlediğini hissediyorum yağmur damları penceremin camına vuruşunda işte sevdiğimin göz uçlarından döküldü diyorum. Oan bende ağlıyorum.

Ne olursa olsun belki biterken bile bağlandık biz birbirimize başlayacak güz ayazında bahar çiçekleri gibi açıyor giderken bile asilliği ile içimizde...

Sensizlik bir kor kadar yakıcı şimdi içimden geçenlerinde artık yaşam kavgasında kırıntıların kıyılarıma vuruşu’nun sesiyle ayakta duruyorum.

Kapımı çalanda yok olmasınıda beklemiyorum. Belki bir gün vakit tamam dediğimde mezarıma bir gül bırakırsın toprağıma bir damla su veya göz yaşından gelen bir damla pınar, beni mutlu etmeye yeter belki de...
Yada yaşadıklarımızı anlat arasıra vakit bulursan uğra bırakma beni burada da yalnız...

Neyse vakit geldi artık senin ellerinden uzaklaştı ellerim ama üzülme öteki tarafta beklicem ben seni...

Bana sevmeyi öğrettiğin için, benim acılarla kavrulmuş yaşlı yüreğimde olduğun için sonsuz teşekkür ederim...


n.altın 03/12/2010


Ayrılık her anın bitişinde karamsar duyguların kördüğüme gelişidir.
Çözülmez belki, çözümüde zor değil, zamanlarda yinede çözülemez acııtr, incitir.
Gölgesine vuran sevda’nın çöpe atılışıdır.
Ölümden başka herşeye çare bulunur belki birgün...