Sen gidiyorsun...Gidiyor ellerin,gidiyor gözlerin,gidiyor gülüşün,gidiyor tüm renklerim.Ardında bana koyu bir grilik bırakıyorsun.Ardında omuzlarıma yük olarak iki kişilik yalnızlığı bırakıyorsun.Ben seni severken ardında bıraktığın harabeye bakmadan sen gidiyorsun..Dur gitme!İster vur ister parçala ister sev doyasıya ama bırakma ardında silip atma hayatından beni.Dayanamam yokluğuna yaşayamam nefesin olmadan.Haketmedim bunu bu yalnızlığı haketmedim.Söyle bana sevdiğim ne yaparım sensiz,nasıl dayanırım yokluğuna evimizde?
Şimdi her başım sıkıştığında kime dert yanayım?Kimin omzunda rahatça ağlayabilirim,Kim siler parmak uçlarıyla gözyaşlarımı?Söyle birtanem ben senin olmadığın bir dünyada nasıl yaşabilirim?Söz vermiştik bir ömür boyu elele,iyi günde kötü günde diye...Herkes şahit buna tüm sevdiklerimiz şahit.Kabullenemem yokluğunu.
Sana bunları bir yoğun bakım ünitesinin önünde yazıyorum.Sen içeride öylece yatıyorsun.Beyaz bir çarşaf var üstünde.Her yerinde hortumlar,kablalor bağlı.Sen öylece kıpırtısız yatıyorsun.Yaşadığını bir monütörün çıkardığı mekanik seslerden anlıyorum.Belli belirsiz nefes alıyorsun.Öyle çaresizim ki gelemiyorum yanına.Gelsem yanına elini tutar seni ayağa kaldırırdım.Sen beni hissederdin üzülmeme dayanamaz kalkardın.Ama...Senin gittiğini haber veren o uzun mekanik çığlık benim de ölümümü fısıldıyor kulaklarıma.Sen gidiyorsun...Gitmek yanındakileri götürmekmiş ben bilmem sen biliyorsun...Sen gidiyorsun...Hayatımı seninle çift kişilik yaşadım sen aceleci davrandım erken gitmeye karar verdim.Olsun bitanem ben senin için ölümüde çift kişilik yaşarım...