Deneme

• 2 Aralık 2010 Perşembe 23:33:50

Denedim ama yazamadım dememek için...

Kimileri umutsuz bir aşkın pençesinde can çekiştiğini sanır. Elini uzatsa tutacağından bir haber oradan oraya savrulur. O, orada beklerken elini uzatmaktan çekinir çoğu zaman. Garipser nedense yakıştıramaz yanına sevdiği kişi çok da matahmış gibi. En umutsuz aşk kendininki sanır, hayatını zindan eder.
“Daha önce hiç böyle olmadım.”
“ Keşke onu görmeseydim.”
Bu tür sözcükler kafasında döner durur. Bu karışıklığın içinde insan ilâhlaştırmaya devam eder sevileni; taptıkça tapar çok da lâzımmış gibi.
Mabedlerinize yürüyün insanlar...
sunaklarınıza bir de beyninize bakın sorun kendinize
NE KALDI SUNACAK TANRIYA
Bir beden mi?
O sonsuz güç içinizde oysa yıkın tabuları, mabedleri ve sunakları...
Özgürlüğe koşun...
İnanmayan insanlar tarafından kabul görmedi sözlerim. Elini uzatmaktan çekinenlere baktım; olanı biteni izledim. Bazıları sevgiden aşktan yoksundu... Taşlaşmış kalpleri ve kibirleriyle dünyanın hakimi gibi dolaşıyorlar... Bizler yaşarken her saniyeyi onlar her saniye ölürler bilmeden yaşadıkları için hiçbir şey bilmeden ölmelerine de şaşmamak gerekir... Nasıl bilirdiniz? Varlığıyla yokluğu birdi biz bir şey bilmezdik... Arkamdan bu tür söz söyletmeyeceğim için ölümümde doğumum gibi sevinçli olacak...
Bunları bir kenara bırakıyorum. Kalbimden beynime uzanan yolda ilerlerken kırkikindi yağmurları yağıyor, şiddetini arttırarak ve ben kokunu içme çekiyorum durmadan... Memur kentinde memur ıslatan yağmur ne kadar şiddetli olursan ol bir anlıksın... Hissediyorum seni kokunu ve hazin damlacıklarının toprakla buluşmasını... Dövüyor saçlarımı rüzgar saçlarımsa yüzümü tokatlar... Gidiyorum damlacıklarından geçerek gidiyorum işte rüzgarının götürdüğü yere savrularak...
Bi çare ıslak sokaklarda aramak onu… Bir bilinmeyene doğru yol almak ve kaybolmak, bazen dalıp gitmek uzaklara, belki de onu bulacağına inanmak, hislerinle kendine çekmek. O kadar zaman boşuna yaşadığının kanıtıdır onun tamamen senin olduğunu görmek...
Zaman akıp giderken kendimi yakından tanımaya başlıyorum.
Yazarçizer takımı böyledir işte...
İnsanların duygularını umursamadan hareket eder...
Sevdiklerini aşık olduklarını söylediklerinde amaçları sadece bir şeyler üretmektir...
Yüzlerine bin bir çeşit maske geçirip şov yaparlar... Olan aşk, sevgi değildir olan sadece durumsal serzenişten ibarettir
Her zaman tek bir yer kanıyordu yazılarımda...
Nemliydi yanakları, ağlamaktan
Kuruydu dudakları, zehirli sözlerden
Ve
İğnelemekten elleri, delik deşikti...
Ben böyleyim.
Değişimin içinde değişen enerjinin ürünü yazılarımda, farklı insanların içine yaptığım yolculuktan ortaya çıkıyor…