Bu yazı, bir peri masalı değil. Sözcük dağarcığımızda demlenip dilimizde ve kalemimizde kanatlanan güzellerin öyküsü. Bir mütefekkir yazarımız, "kelime ormanda uyuyan güzel " dese de kelimeler, sözlüklerde uyurlar ; ama derin değildir uykuları. Sapa yolları sevmezler, gönülleri coşkun sularca akıp gitmekten yanadır.

Sonra, kelimelerin gölgesi de yoktur; tenleri şeffaf olduğundan gölgeleri yere düşmez. Onları sak uykularından en çok şairler uyandırır. Şairlere hiç kızmazlar, bir onlara nazlanırlar. Her kelime, başlı başına bir efsanedir şair dünyasında. Şairler, kelimelere hayat verirler.


İçlerinden bazıları nisan bulutuna benzer, öyle nahif öyle ince. İçten olan anlatımları daha çok severler. Su sesiyle ,kuş sesiyle daha bir gümrahlaşırlar. Söz ustalarının kalemlerinden süzülüp yıllara meydan okurlar. En çok şiirlerde nefes alırlar.


Lügatlerdeki sakin hâlleri dizelerde kaybolur. Bazen hırçınlaşırlar, bazen coşkun bir su misali çağıldarlar. O zaman billûrdan şelalelere benzer hâlleri. Ketumiyet arz ettikleri demlerde daha bir albenili olurlar.


Daha ziyade, harflerin meyveye durmuş dallarından tebessüm etmeyi severler. Kimi zaman gece vakti, kimi zaman güpegündüz duyulur sedaları.


Bize bizi anlatır hâlleri. Dilimizde açan gül, gönül bahçemizde kokan sümbüldür onlar.


Sevgilinin dal boyunu incecik parmaklarını onlarla betimleriz. Onlardan izleriz binlerce yıl öncesinin hüzünlerini sevinçlerini.


Onlardan öğreniriz Yusuf’un rüyalarını, Züleyha’nın hülyalarını; Yakup’un gözyaşlarını. Mecnunun Kays’ın diğer adı olduğunu, Leyla’nın geceden esinlendiğini de kelimelerden duyarız.


Kelimeler ki imgedir,hayaldir, inceliktir. Şiirdir çoğunlukla. Kalemin derununda olanları, insanın yürek sızısını gün yüzüne çıkarmakta üstlerine yoktur.


En önemlisi, kelimeler geceyi , gündüzü ve dahi her şeyi yaratanın mesajını getirir bize. “Oku” emrinin ardınca, inci gibi dizilirler; tebessümün en çok yakıştığı dudaklardan uyarı ve muştu olurlar mahşere kadar. Kelimeler uyusalar da susmazlar…
Ankara, 30.11.2010 İ.K