Olsun.....

Görmek istemediğim halde görüyorum acıları, dertleri ve kederleri. Yetmezmiş gibi bin bir türlü sıkıntıları ve insanların ağlamaklı oluşlarını. Görmekle yetinmeyip onlarla ağlayışım nedendir bilmiyorum. Aklıma gelen tek şey ise, ’bu benim kaderimdir’ diyorum.

Bir çocuğun ağlamasını işittiğimde, bir markette, bir bakkal dükkanında birşeyler istercesine ağlamasından bahsediyorum. O an gözlerim o çocuğun annesinin gözlerine dalıyor. Bakıyorum ona, o ise çaresiz ’olmaz çocuğum onu alamayız paramız yok’ diyor anne.

Bir yaşlı görüyorum parkda geziniyor. Yanıma usul usul yaklaşıp ’oğlum bozukluğun varsa karnım aç yemek yiyeceğim’ diyor. Hem de utana utana, üzüle üzüle. Bu yaptığını kendine yakıştıramadığı için gözlerini kaçıra kaçıra.

Bir cenaze geçiyor önümden, kimdir necidir bilmiyorum. ’Allah rahmet eylesin’ diyor geçiyorum. Geçiyorum o anki görüntüyü ama o resim kafama takılıyor işte. ’Rahmetli olan kimdir, yaşı kaçtır, çocuğu var mıdır, ailesi ne durumdadır?’ filan falan ve bazen kafayı yiyecek duruma gelip ağlamakla kurtarıyorum kendimi bir çok zaman.

Bu örnekleri saymakla buraya yazmakla biliyorum ki bir çok kişiye birşey anlatamıyacağım. Zaten anlatma gibi bir çabam da yok. Lakin derdim bu kaderim de bunları neden görüyorum da umursamamak varken, görüp geçmek varken, görmezden gelmek varken içime içime, yüreğime yüreğime darbeler halinde bu acılar neden beni bulur? Kader midir bu yoksa yaradılış mıdır? Her ne ise ’artık beni üzüyor’ desem tam yeridir. Alışık değilim gülmeye, gülmelere...Alışık değilim herkes gibi sevmeye, sevilmeye...Alışık değilim yaşamaya, nefes almaya ve de yaşıyormuş gibi görünmeye. Nedir beni iten bu ters duygular? Nedir beni benden alan bu tür bir yaşamın adı?

Banane diyemiyorum, beni ilgilendirmez diyemiyorum. Yahu biri de çıkıp ’sana ne oluyor’ demedi ki... Ağlayanın karşısında öyle ağlamaklı olmayan bir tavırla duramıyorum. ’Dert insanı yer’ derler, ben dertli olanın yanında yem oluyorum. Onun derdine istesem de istemesem de ortak oluyorum. Elimde değil belki de normal insan olamıyorum. Normal İnsan olabilseydim belki de çok daha umursamaz tavırlarla güzel bir hayat yaşayabilirdim. Dedim ya...’Banane’ demek bana göre değil....

Olsun....Yaşamın canı sağ olsun.

Biliyor musunuz?
Ben, kimi zamanlarımı bana bile ayıramadım.
Ben, kimi zamanlarımı aileme bile ayıramadım.
Ben, kimi zamanlarımda bana ait olmayan dertler ile yandım.
Ben, çoğu zamanlarımda insanın acısıyla yoğrulup, o insan ile mezara kadar yolculuk yaptım.

Ben böyle olmasını istemedim, ben bunu seçmedim. Ben sadece doğdum ve annemin büyük katkılarıyla büyüdüm. Böyle olacağını bilebilseydim eğer; belkide kendimi fazla büyütmeden bir şekilde kendime son verebilirdim. Çünkü dayanılması mümkün olmayan acılar içerisindeyim. Anlatmak....Bence yetersiz; anlayamazsınız.

Küçük bir itiraf fena olmaz diye düşünüyorum. Belki anlayan iyi anlar, belki de anlamayan hepten beni anlamayıp rahat eder.

Kendimce, kendi küçük dünyamda bir çok ahir zaman yaşadım. Kendime söyleyemediğim şeyleri zamanın akışına bırakıp; bir şekilde yankılanan sesler ile duymam gerektiğini anladım.

Ve o sesleri duydum.

Sevg...

Yazan: Firari Fırtına