Bal rengi kadife ceketi, paçaları köpekler tarafından parçalanmış hissi veren gri pantolonu, kemer niyetine kullandığı göbek deliği hizasında bağlı naylon ipi, bir tarafı pantolonun içerisine sokulmuş diğer tarafı dışarıda kalan lacivert gömleği ve topuklarına çoktan basılmış siyah kösele ayakkabılarıyla, yirmi beş yaşlarındaki delikanlı Üsküdar’da herhangi bir sokakta çıkıverir karşınıza. Yataktan kalkmış gibi saçları dağınıktır her zaman. Hani kalkabileceği bir yatağı var mıdır orası da şüpheli ya, hadi neyse. Üzeri kirlidir çoğu zaman. Sanki -diğer bütün delileri giydiren- gizli bir modacı tarafından giydirilmiş gibidir. Berduş gibi gezer durur sokaklarda. Öyle pervasızdır. Dünya yanıyor deseler, bir kova su getirmez, keman çalardı herhalde.
Yanınızdan geçerken gülümser bazen. O mu delidir, yoksa siz mi şüphe duyarsınız bir an. Akıl oyunu oynar gibidir.
Sigara içtiğini görüp, ‘nereden buluyor sigara parasını?’ diye kurabilirsiniz. Hemen ön yargılı olmayın derim. Evet, parası yoktur. İzahı şöyledir. Hani durakta beklersiniz de bir türlü otobüs gelmez ya. En sonunda canınız sıkılır bir sigara yakarsınız. Yaktığınız an otobüs gelir. Daha iki nefes aldığınız sigaranızı yere atarsınız. İşte Emin bir köşe başından bunu görür ve onu yerden alır. Çok sevdiği sigarayı yine yollarda bulduğu çakmağıyla yakar. Kısa aralıklarla çekerek içer. İçerken sol eli mutlaka ceketinin cebinde olur. Bunu neden yapar bilemem. Sanki ‘gel keyfim gel,’ der gibidir.
Emin, o deli bakışının ardında kocaman bir yürek taşır. Öyle ya sebepsiz olmazdı hiçbir şey. Çok sevdiği annesini kaybetmiştir bir yıl önce. O gün almıştır adının önündeki ifadeyi. O gün çıkmıştır sokağa ve bir daha dönmemiştir.
Bir köşeye kıvrılıverir zamansız. Düşünde annesini görür. Çocuktur daha Emin. Annesinin koynundadır. Ninni dinler, derin uykulara dalar. Çocuk düşünde yine annesini görür.


Kasım 2010
Mehmet Koçal