Charlie Chaplin` e Mektuplar 5

• 20 Kasım 2010 Cumartesi 14:44:08

Doktorlar 5 Kasımda annene yapılan tetkikler sonuçunda 6 Kasımda sezeryan yapılmasına karar verdiler. Annenin kalça kemiklerinin dar, boyunun kısa ve senin başının tam anlamıyla doğum kanalına inmemiş olması normal doğumun annen için çok zor ve ağrılı olacağını söyledi doktorlar. Annenin böylesine acılar içinde kıvranmasına izin veremezdim. Olacaksa bu iş en kolay yoldan olmalıydı. Ikinizede zarar gelmeden. O gece annen aç kaldı bağırsaklarının boş olması için ilaç içti. Bense güzel bir rüyaya daldım çünkü yarın güzel bir rüyada uyanacaktım.

10.30 du annenin ameliyat saati. Biz 9 da doğum kliniğine yattık annene serum verdiler. Bana belli etmiyordu ama annen onu bekleyen belirsizlikten korkuyordu. Nasıl ve ne olacak? Yan odadan gelen çığlık sesleri ebe, hemşire ve doktorun anne adayına talitmatlar yağdırması anne adayının yardım edin diye ortalığı buz eden feryatları anneni daha da çok korkutuyordu.

Hadi cevapla beni Tanrım yeni bir yaşamı dünyaya getirmenin külfeti neden bu kadar ağır? Ölümle yaşam arasinda gidip gelmek midir doğum.

Serum bitti ve anneni hazırlanması için ameliyathaneye götürdüler. Ben bir süre salonda bekledim. Yan odada ki kadın hala bağırmaya devam ediyor ve onun çığlığı beni geriyordu... Bir volkanın içine düşmüş gibiydim ve sinirlerimin çatırdayarak kırıldığını hissedebiliyordum. Ne zaman bitecekti bu işkence? Kaçıp gitmeyi geçirdim aklımdan yapamadım. Giyotin sırasında bekler gibiydim terimin kokusunu hissettim korkumun iğrenç kokusunu.
Hemşire giymem için ameliyat kıyafetleri getirdi giydim ve annenin bulunduğu odaya girdim. Annenin karnı altın renginde boyalıydı içeride maskeli kadınlar ve adamlar vardı küçücük bir odaydı hepsinin nefes alıp verişlerini ve kalp atışlarını hissedebiliyordun. Annenin basının arkasına oturtuldum ve elime oksijen maskesi verdiler annenin burnuna tutmam için. Annenin göğüslerinden itibaren perde çektiler perdenin arka tarafında olanlardan habersizdik. Hayatım bir film şeriti gibi akıp gitmeye başladı. O an hayatımın en zor en karışık en kırılgan anıydı. Kalbim göğüs kafesimi zorluyor beynim kafatasımın içinde zonkluyordu.

Hemşirenin başı dediğini duydum diğer bir hemşirede elinde havluyla beklemekteydi. Gözlerim oraya takıldı doktor havluya birşeyler bıraktı hemşire apar topar yan odaya geçerken senin evet senin küçük Charlie Chaplin simsiyah saçlarını gördüm. O an içimdeki buzdağı eridi dizlerim çözüldü daha kendime gelemeden yan odadan ağlama sesin geldi heyecanım daha da arttı. Tüm bentlerim yıkıldı kirpiklerime birikti gözyaşlarım ağlamak istedim başaramadım ve tekrar içime aktı gözyaşlarım. Erkekler neden kadınlar gibi özgürce ağlayamıyorlar?

Oğlum küçük Charlie Chaplinim doğdu.

6kasim2bin10 heidelberg