Küçük kız,ninesinde uzun bir süre kaldıktan sonra,memleketine dönmek için hazırlanmaya koyuldu.Ayrılırken kapıda ninesine "hoşça kal ninecim,kendine çok iyi bak" dedi.Ninesi hafif nemli gözleriyle "bye bye yavrum" dedi ve istemeden o duygulu ve duru yüreğiyle torununa kocaman bir iz bıraktı ayrılmanın üzüntüsü haricinde,farkında değildi.Acaba bu cümleleri okurken kaçımız farkettik,asıl izin ayrılık değil de,ayrılırken kullanılan kelimeler olduğunu...
Yapma be ninecim,sen ki eski topraksın,sen ki bu toprakların en temiz kokulu havalarını solumuşsun,soluğuna neden yabancı solukları karıştırıyorsun.Biz şimdi o küçük kıza nasıl feryad edelim?Bizim mis gibi tarih kokulu güle gülemiz varken,neden "bye bye"?


Bir dilim var benim birliği anlatan,
Nağmeleriyle bin asrı hatırlatan
Bir dilim var ki benim,tek cümlesinin altında binlerce kitap yatan...
Sen,dilimi kirletmeye can atan sıçan!
Hüsrandır sonucu uğraşlarının,bunu bilir en iyi,toprak altında yatan atan.

Bilmez isen bu mağlubiyeti,
Aç oku o meşhur tarihi
Görmediysen ,git dedene sor
O bilir bu Milletteki heybeti!

Sevinme ninemin dilinde bile kelimelerin olduğuna
Erinme devam et boşa giden uğraşlarına
İşin gücün hokkabazlık,yüzün gözün kibir
Unutma ki,bugün "bye bye" dedirttiğin ninem,
Yarın sana "güle güle"demesini de iyi bilir!

Selim Akgün