Şimdi yalnızsın, en az benim kadar. Uzaksın, uzadı uzaklığın günden güne zaman da ona yol gösterdi. Bırakılmışlıklar vardı yani; ben, kaybedilmişlikler vardı yani; sen. Önemi yok, iki cümleyle özetlenebilecek bir hayat yaşanmasa da fark etmez, farkındayım ki sözde değil gerçekten de gözü kara yaşıyorum.
Bazen ağlamak istiyorum sonra vaz geçiyorum sanırım, artık sadece ağlamatan korkuyorum.Uzaksın elimin ulşamayacağı, gözlerimin göremeyeceği, rüyalarıma bile giremeyecek kadar uzak ve ben çaresizim binlerce yükü sırtında olan yada tüm eylemlerinin sorumluluğn sırtlanmış, dünyayı sırtında taşıyan Atlas gibi.
Dün sevdiğin sanatçının belgeseli vardı televizyonda, ismini vermiyorum, sen bilirsin kim olduğunu. İzledim ama ben olarak değil, beni; sen olarak düşündüm öyle izledim neden onu sevdiğini anladım.
kısa kısa bir aşk, kalan adam, giden kadın...
Bir süre sonra normalleşecek hayatları, bağlı kalmazlar birbirlerine...
bu aşkın adı Kasım aşkı.