Tut ki vurulmuşum
Aşktan ve kandan bir damla olmuşum
Bir saçlarının rüzgarına
Bir de ağzının kıyılarına konmuşum
Hangi dalga silebilir beni senden
Hangi kasırga koparabilir
Ben saç tellerinde bir ezgi olmuşum
Coşkuların her şahlanışında
Sana deprem deprem susmuşum
Ve sana susmaktan inan ki yorulmuşum
Yeter olsun gözlerinde ışık fırtınası
Sözlerinde baskı yasası yeter
Hangi kavgayı özlesem suskunum sana....
Adnan Yücel
Kaç suskunluk yaşadık hayatımızda? Kaç gece uykusuz ve suskun düşüncelerle sabahladık? Hangi doğan güne bu bizim, ya da benim günüm diyebildik? Dilimizce sevdamızı kaç kere haykırabildik…Özgürce sevdalına savdanı haykırabilmek ne kadar önemli dimi? Sevda da, aşkda iki kişiliktir, ne tek kişilik bir aşk anlam kazanır ne de iki kişilik anlamsız yaşanan ilişkiler…Oysa birlikte omuz omuza haykırılan sevdalar nasıl coşkunluğunca akar, bir pınardan bir şelaleye dönüşebilir. Artık türkü dizeleri birlikte söylenecektir, gökyüzüneçizilen resimler kendi düşleri, aşkları, yarınları ve sevdalarıdır. Hayallerini yine birlikte gecenin dipsiz kör karanlığında, ay’ın koynunda yeni doğan sabahlara doğru gönderilecek.
Sevda bir nehre, bir okyanusa dönüştükten sonra hangi dalga silebilir onu o yüreklerden, kuşandıktan sonra acıyı çiçeğe dönüştüren direnci neyler ki denizde kopan fırtına? Düşün ki bir damla bir okyanusa dönüşmüş, aynı ritimle atıyor kalpler, aynı ezgilerle çoğalıyor sesler, ne çatılarda ıslık çalan rüzgarlar, ne yüzünü okşayıp saçlarını savuran faklı rüzgarla silebilir ne de hayatın anlamsız boş bakışları seni koparabilir. Gözler baktıkça- gördükçe yürek haykırışlarını hangi dalga , hangi kasırga koparabilir aşkla buluşan yürekleri, sevdayla yoğrulan beyinleri.Aşktır bu saçların ahengine dizeler yazdıran, gözlerin bakışlarında kendini bulduran, gökyüzüne resimler çizdiren, yakamozlarla denizden parıltılar oluşturan…Yaşama dair umut ve savdaların yürek ezgilerinden eksik olmaması için kendi renklerini kendin oluşturmak için izin verme seni sarsan rüzgarlar, kanat açan yüreğini susturma…