Sahibini arayan bir köle gibiyim...

• 10 Kasım 2010 Çarşamba 21:54:28

Sahibini arayan bir köle gibiyim şimdi, beni yüreğinden azad ettiğinden bu yana, hürriyet yaramadı bana. Kimseye hizmet etmedim yalnızlıktan başka. Saçlarıma ilk ak düştüğü gün yanımda yoktun. Yüzümdeki çizgiler derinleştiğinde, nasırlı ellerim yazamaz, çizemez olduğunda da yoktun yanımda. Dedim ya, hürriyet hiç yaramadı bana…

Hep aynı rüyadan uyanıyorum kaç gecedir. Soğuk bir ter boşalıyor sırtımdan. Seni hayal etmekten yorulmuyor yüreğim. Ben bir yüreğimi, bir de bu ayrılığı hiç sevemedim. Bu şehre ne zaman yağmur yağsa hep sen kokuyorsun burnumda. Hangi rüzgâr savursa saçlarımı, yumuşak bir el hissediyorum dokunuşlarında. Birlikte ektiğimiz beyaz gülü daha büyük bir saksıya almıştım. O da terk etti beni, senin gibi. Anlayacağın ona da yaramadı hürriyet, benim gibi. Ama o benim ve senin yapamadığını yaptı. Kendini bu aşk için feda etti. Hem seni, hem beni terk edip gitti.

Unutmak bazen yakışır insana, hele de hayat unutmayı mecbur kılınca. Biliyorum benim unutma vaktim çoktan gelip geçti. Ama hayatım seni unutmak için son nefesimi vermeyi seçti. Aşk arada kaldı bu sevda da, ne sana gitti, ne bana geldi. Olmadı sonunda ikimizi de terk etti. Artık yalancı tebessümler çizmeyi öğretiyorum yüzüme, adını duyduğunda en azından gülümseyebilsin diye.

Sahibini arayan bir köle gibiyim şimdi, beni yüreğinden azad ettiğin günden beri. Bu gece bir sonbahar gecesi, unutmak vakti yaklaştı sanki, sanki hayat beni unutmaya mecbur kılacak. Ben gittiğim an sessiz sedasız, geride kurumuş bir beyaz gül, birde sahibini arayan hürriyetim kalacak.

Yusuf Mescioğlu