ŞEHİTLERİMİZE BAYRAM TEBRİĞİ

• 12 Ekim 2007 Cuma 15:57:21

Aynanın iki yüzü...

Birinde 20 yaşında delikanlı, vatani görevini yapacak olmanın heyecanındadır. Annesi tarafından kınalanır zira, vatana kurban adamıştır. Baba, gururludur. Zira askere gönderdiği evladının dönüşünün her şeklinde kardadır. Şehit düşerse, evladı ölümsüzleşecek ve vatanına canını, kanını veren evladıyla ömür boyu gurur duyacak. Gazi dönerse, bu sefer de vatani vazifesini alnının akıyla yapmış olan evladıyla gurur duyacak ve ona güzel bir gelecek hazırlamak için elinden geleni yapacaktır.

Anne... Elleri öpülesi anne de öyle değil mi? Evladı askerden gelse, evlendirecek. Yyiğidine çoktan kız bulmuştur bile. Mürüvvetini görecektir. Şehadetinde isi, bir Şehit annesi olacaktır.

Aynanın diğer yüzünde, diğer babayı ve elinde tüten sigaranın dumanını görürüz. Sıkıntıdadır. Bayramı bayram olmaktan çıkmıştır. Çünkü, çok şey umduğu evladı şer mihrakının eline düşmüş, nerede olduğunu bilmemektedir.

Ve diğer anne... Bayramını kutlamaya gelenlere pek gülememektedir. Gözyaşlarını içine akıtmaktadır. Aslında bayramlaşmak istememektedir ama olmuyor işte.

Baba, bayramlaşmaya gelenlerden adeta kaçmaktadır. Zira evladının şer odaklarıyla birlik olup kardeşine kurşun sıkmasına, vatanı bölmeye kalkışanlarla birlikte ihanete bulanmasına tahammül edememektedir. Daha dün köylerinde Şehit edilen bir Mehmetçik’in ak alnının kanlara belendiğine şahit olmuştu. Evladı yine evlattı ve lanet okuyamıyordu. Kenetlenmiş dişlerinin arasından ıslık gibi bir sesle; "Lanet olsun bu belaya, evlatlarımızı kandırarak bizden koparıp vatanına ihanet edecek duruma getirenlere milyon kerre lanet olsun." diyordu. Bir an ellerini havaya açtı ve; "Ulu Allah’ım, bizi tez elden bu utançtan kurtar. Bize reva gördüğün bu utancı, ne yaptıkta hak ettik? Hikmetinden sual olunmaz. Sen ekbersin Ulu Allah, kurtar bizi." diye yakardı. Gözlerinden iki damla yaş süzüldü. Biri, gözlerinin önünde Şehit düşen vatan evladına, diğeri, şer mihraklarınca kandırılmış, nerde olduğunu bilmediği evladına ağladı.

Anne... Evladının, yüzüne çaldığı kara, yüreğini bir ihanet hançeri gibi yoklamış, sancılar, kaleş mermileri gibi peşisıra vücuduna darbeler indirmektedir. Dün, Vatanın mukaddes toprağına düşen fidanı gördüğünde, kıpkızıl kahırlar savurmuştu kurşun sıkan ellere; "sen olmasan dahi, değil mi ki onlarlasın, sana da lanet olsun, sana da lanet olsun oğul..." diye yankılanmıştı iç burkan çığlığı. Şehidin annesiydi adeta. Öyle ya, Şehitler bizim değil miydi? Annenin doğulusu batılısı mı olurmuş? O da, ak alnında kırmızı güller açan Şehidine ağlamış, dağdaki, "evladım" demeye utandığı evladına lanetler yağdırmıştı.

Bugün bayram... Evet, bugün bayram. Şehitlerimizin de bayramı. Ben bu bayramı sadece Şehitlerimizle kutlamaya karar kıldım.

Ulu evlatlarım, gurur kaynağımız, yüreğimizde birer anıt olarak yer eden alnı öpülesi gül kokulu Şehitlerim... Bayramınız mübarek, kabriniz huzur, mekanınız cennet olsun. (amin)