Yine o gecelerden biri...
Gözüme her şey her zamankinden daha sakin görünmesine rağmen, yinede içimi kemiren bir sıkıntı var. İç boşluğumu hemen dış bir sebebe bağlama düşüncesi belirdi, lakin sebepsizlik adet olmuş ve düşüncem inkıtaya uğruyor. Bu sıkıntıdan sıyrılmak adına mutluluğu ve zamanını düşünmeye veriyorum kendimi. Eskiden beri mutluluğu ya geçmişte
yaşanmış veya gelecekte bulacağım avuntusu vardır. İçinde bulunduğum an; huzursuz umut.

Yorgunluktan gözlerim kapanmasına rağmen uyuyamıyorum.
Uyuyamıyorum çünkü geceyi gündüzden çok seviyorum ve zamanın kayıp gitmesinin paniğini, israf edilmemesi gerektiğini en çok gecede duyuyorum.

Ya sen...
Geceyi dinliyor musun?
Sessizliği, yalnızlığı...
Sessizlik ve yalnızlıkta insan alınyazısını duyar.
Sessizlik ve yalnızlık; kendinden şikayetinde devasıdır.
Sessizlik ve yalnızlık; bilerek veya bilmeyerek arayışların çığlıklarıyla ürperen bir boşluktur.
Sessilikte, dün bugüne taşınır, yarına sarkar.

Ben dinliyorum ve...
Ciddiliği şakasından baskın bir dille söylüyorum;
Kendi kendimin keşfine çıkmış gibiyim...
Şakası ciddiliğinden baskın bir dille söylüyorum;
Bir bütünde birleşemeyen, bin parçaya bölünmüşüm...
Bitsin mi gece?
Açılsınmı perde?
Seyret...
Yarını, yarınları...