Zamanın en derin yerinde,bir karanlık yaşarmış.Mutlulukların kol gezdiği görünmezlikler nekadar hissedilmek istensede bulunamazmış.Karanlık sürekli kovalarmış görmediği lakin varlığına inandığı beyazları...
Tebessümle kendinden geçip kendine varan bu duygunun tek derdi,bulmakmış neredeyse o beyazları.

İşte bir adam...Göçebe...Gittiği bir şehirde,akçesi yettiğince bir kayık almak istiyormuş.Çünkü o yerde çoğu mekan sular altındaymış.bu yüzden ulaşım zor olduğundan kayık şartmış..Gözlerinin erebildiği yere kadar yürümüş adam.Sonunda kapısından sular geçen bir kapı bulmuş,tokmağında bir başkasının elinin izi olan...
Kapıyı çalmış adam.O gösterişsiz evden nasıl bir duygunun onu karşılayacağından emin olmadan.Kısa bir bekleyişin ardından kapı açılır.
Bembeyaz pürüzsüz yüzüyle bir kadın açar kapıyı ’nasıl yardımcı olabilirim?’ Adam,birkaç saniye kadının yüzüne daldıktan sonra ’buyur edilmek üzre geldim ben gönlünüzden içeri ve bir maruzatla’...
Kadın adamı içeri almış,bir şeyler içip içmiyeceğini sorup eski püskü bir koltuğa buyur etmiş.Odanın eşya eskiliği ve eksikliği göze hemen çarpsada kadının mutluluğu odanın bir çok eksiğinin yerini doldurmuş gibiydi.Kadın ’evet sizi bukadar uzaklara getiren sebep ne?’ Göçebe,anlam verememiş bu güler yüzlü hanımın dudaklarındaki mutluluğa.Adam bu soruyu cevaplamak istesede hemen konuyu değiştirip ’ buralarda çok su var,yürümek olağan değil.bu sebeple bana bir kayık gerekiyor.Sizden temin edebilirmiyim?’ demiş.. Kadın hiddetle yerinden kalkarak ’yani buraya yardım istemek için geldin öyle mi? Defol git evimden seni sevimsiz adam!’ diye bağırmış.Adam ne olduğuna anlam veremeden hemen yerinden doğrularak arkasını dönüp kapıdan dışarı çıkmış.Aklından da ’niye bukadar öfkelendi ki bu kadar güler yüzlü sevimli bi kadın olmasına rağmen’ diye düşünmüş...Adam evden uzaklaşırken kadın kapının önüne gelip bağırmış adama ’hey sen! Bu anlamsız yerde yardımı en son bulacağın yer burası,ben senin için zahmete girmem.’ Buradan yardımı bulamayan adam,bir kez arkasına baktıktan sonra devam etmiş yoluna köprüsüde olmayan nehrin kıyısından...
Ve karanlık anlayınca,mutluluk denen görünmezi bulsada ona yardımı olmayacağını,
bırakmış kendisini yeniden en derinlere...

Karanlıklar her zaman bürünemez beyazlara,bir kere mutluluğa ermeyi deneyip,karşılaştığı zaman bir kötülükle hemen pes edince.Sonra döner kendi diplerine.en yokluklara...Bilmez ki asıl görünmezlik ve bilinmezlik kendisidir...

SENG