Elektrikler kesilince her taraf sessizdir.Sükunet vardır havada. Teknolojiye bağlı makinelerden uzak, kendimizle baş başa kalmanın güzelliğini keşfederiz.Yalnızlığı, korkuyu, dingin mutluluğu…
Mum eşliğinde içten bir sohbetin anlatılması… Bir kalem, bir kağıt ve kararsız yanan mum alevinde renklenen odamızın ısınması…
Görmenin önemi karanlıkta çıkar ortaya. Oysa duyularımızdan sadece biridir görmek. Biz duyumsamanın, dokunmanın en güzelini karanlıkta hissederiz. İçimizdeki insanı çıkarır ortaya. Kendimizi tanırız; korkularımızı, nefretlerimizi, hırslarımızı, tutkularımızı, gitmeleri, gelmeleri… “Biz” oluruz, “ben” oluruz. Aynası oluruz kendimizin.
Kendimize fırsat vermeliyiz bazen, kapamalı elektrik düğmesini, yakmalı mumu. Ne vakittir okumadığımız bir şiir, bir roman, bir masal… Belki o anda yazmalı.
Kim bilir belki bir dost gelir. Uzun zamandır görmediğimiz dostla alaca karanlıkta geçmişi yad etmeliyiz, sıcak sohbetin büyüsünü dinlemeliyiz mumla.
Anlatmalı, anlamalıyız
Anlatmalıyız, anlamalı
Anlaşılan değil, anlayanda olmalıyız…
Bir başlangıç yapmalıyız, kararlar almalıyız. Önceki başlangıçları elimizin tersiyle itmeli belki de. İnsanda var olan tüm duygu dünyasıyla düşünceyi paylaşarak, çıplak, arı, sade haliyle yazmalı.
Korkularımızdır, tabularımızın çatısını oluşturan. Yüzleşmeliyiz yasaklarımızla. Tabuların korku kalkanını deşer karanlıklar; korkuyu tanırız karanlıkta. Korkulardan oluşmuştur sanatın (çoğu) çıkışı. Sanatla kamufle eder, örer, örter...
Doğrudan olmanın önünü keser korkularımız. Karanlıkta görürüz görünmezleri, görünmek istemezleri.
Karanlığı aydınlığa çevirmenin yolunu yine karanlıkta buluruz.Yüzleşmeli… Karanlık, duygu yönümüzü, aydınlık, mantık yönümüzü açığa çıkarır.
Bırakalım karanlıkların yüzü mumla aydınlansın, makinesiz.
Ve barış olsun, kavgasız.

deren bulut