Tuhafım Bu Akşam

• 3 Kasım 2010 Çarşamba 00:02:35

Bir başkayım bu akşam.Yalnızım.her zamankinden daha çok bir omuz gerek ama kimseler yok.Şans bu ya.İşten çıkıp da metro durağına geldiğimde hava iyice kararmıştı.Koskoca kadın küçücük kız çocuğu gibi hissettim kendimi.Sanki kimsesiz evsiz barksız bir yetim kız çocuğu.Halbuki daha çok du işim.koşa koşa minibüse binip ,paramı ödedim ve yorgunluktan başımı arkama yasladım ve gözlerimi kapadım.Yanımda bir hareket oldu ki anladım,gözlerimden yaşlar boşaldı birdenbire.Yaşlı bir amca oturmuş meğer yanıma ve görünce yaşları endişelendi,kızım canım kızım neyin var.Hasta mısın diye sordu titrek çekingen.Şarkı gibi hiç bir zaman hayat bayram olmadı diyemedim.Hiç bir dönemimde hayatımın ,elbette şükredecek çok şeyim vardı ama dört başı mağmur olmadı.
Bir şeyler hep eksikti.Şimdi kızım eksik,offfff yalnızım.Oğlum yanımda ama onun hayat mücadelesi sınav telaşı başka elbette.

Utanmasam amcaya benle konuşur musun diyecektim.Sen anlat ben dinleyeyim,ben anlatayım sen dinle.Diyemedim.gene kapadım gözümü taaa İstanbul’a gittim.Can ,Didem ve ben kader arkadaşlarım çiçek pasajına gitmişiz.Akordıon çalıyor Madam halbuki öldü seneler önce. Senede bir gün çalıyor.Üçümüz bağıra bağıra söylüyoruz.Yalnız değilim,hava karanlık ama korkmuyorum.Çünkü ellerimde dost eller var,biliyorum ki her şartta benimleler.Ne olursa olsun kabul ederiz demiştik birbirimizi ,kim ne yaşarsa yaşasın,diğerleri var olacak onun için.Yargılama ,sorgulama,yok.Can olmak var,elmanın diğer yarısı olmak var.

Ama yoklar.Evet durağa geldim anlamadan.Terlemişim düşüncelerden mi sıcak mı olmuş anlamadım.Sarıldım ceketime ve indim aşağıya.Karşıdan karşıya geçmek bile anlamsız orada karşılayan olmayınca.Ev de boş ama yemek hazırlanacak,sofra ve oğlum karşılanacak.

Hadi dedim bırak melankolikliği de işine bak.herşeye rağmen hayat sürüyor.Karanlığa ,korkularıma ,bacaklarımın titremesine rağmen vazife olmuş yaşamak ve yaşamda yapmak gerekenleri yapmak.

hep beraber umutla,yarına yarınlara bakmak gerek.