Söndürmek için ezdiğim sigaramın üzerinden ayağımı kaldırdım ve bir adım attım, o gelmezse ben gitmeliydim, ki! belliydi gelmeyeceği, boşuna beklediğim. Ama yinede gidemedim ve halen daha gidemiyorum içimde buruk bir ümit var söndüremediğim, bütün çabalarıma rağmen bana karşı koyan, kafasına göre takılan, en sonunda direnmeyi bıraktım, biraz daha beklemeye karar verdim, cebimden çıkardığım markası okunmayan kaçak sigara paketimin içinden bir dal çıkardım ve zalimce ateşe verdim onu sonrada af dilermişcesine derin bi nefes çektim ondan. Ağzımdan çıkan dumanların ahenkli dağılışı bana çocukluğumu hatırlattı, ilk sigaraya başladığım günlerimi. Babamın bana acıma ve öfkeyle karışık attığı dayağı, sokaklarda adım adım nasıl izmarit aradığımı.

Çok ilginçtir ama henüz 23 yaşımda olmama rağmen çocukluğuma büyük bir özlem duyuyorum, belki bunun sebebi erken yaşta hayata atılmam olabilir. Orta okulu bitirmeden ailemin durumu nedeni ile pazarda çalışmaya başladım. Sabah altı akşam on, haftanın her günü çalıştım ve halen çalışıyorum.

Annem kızıl saçlı, hafif esmer, zayıf bir kadındı, babam ise sanki anneme inat ondan daha kızıl daha esmer ve daha kısaydı, işin saçma kısmı ben beyaz tenliyim, doğuştan özürlü bir kız kardeşim var annemin günde beş kez altını değiştirdiği, yemek yedirdiği ve akşamları uyutmak için ayağında sallamak zorunda olduğu ufak tefek bir kardeş. Annemin ona olan şevkatini gördüğümde, mutluluktan ağlıyorum hangi varlıkta böyle bir şevkat olabilir diyorum, kardeşimi her gördüğümde ağlıyorum, neden ben yürüyebiliyorum, koşabiliyorum, kendi başıma yemek yiyebiliyorum, arkadaşlarımla konuşabiliyorum, üzülüp, sevinip, ağlayabiliyorum da o bunların hiçbirini yapamıyor diye, ağlıyorum...

Kendimi hafifçe silkeledim, bunları düşünmek bana galata kulesinin tepesinde olduğumu, buranın hazerfeni uçuran cazibesini ve randevumu unutturmuştu,
gitmeliydim,
o gelmeyecekti,
belliki benim gelmemi bekliyordu,
bir adım atmamı,
ve gidiyorum ...


Mustafa Yadigar