merhaba’lar sevgili dostlarim;
Bu mektubu size yaziyorum aslina bakilirsa bi sevgiliye değil bu günlerde yaşadiğim ve hayretlerle dinlediğim hatta ve hatta şahit olduğum bi kaç olayi sizinle paylaşmak istedim..Çok süslemeden sade anlatcam umarim yazimi sabirla okursunuz..
İşten eve gelmiştim aslina bakilirsa çok yorgundum ayrica derste çalişmam gerekti;arkdaşim beni iki kişinin beklediğini soylemişti şaşirdim aslin da numaralarini birkmişlar ve haber bekliyorlarmiş evin yakinin da olacaklarini soylemişler isimleri felan tanidik değil sadece hastaneden numarami vermedikleri icin arkadaşimdan rica edip almişlar merakla aradim biraz da tedirgindim ararken, karşima nasil biri cikacagini ve kim olduklarini bilmiyordum aradim.Tanimadiğim iki kişi benimle gorusmek istedi ikisi de bayandi yakin bi yerdelermiş musaitseniz sizinle goruşmek istiyoruz dediler tabiki dedim ve gittik arkadaşimla;oturduk taniştik kisa da numarami kimden aldiklarini soylediler ve ben o ortamdan uzaklaşarak arkadaşimi aradim arkadaşim ciddi anlamda guvenilir biridir ve onlara guvenmem gerektıgını ve yardima ihtiyaclari oldugunu soylemişler oda benim numarami vermiş şaşkindim ama o an kapatmam gerekti kısa kesip kapatim ama guvenirlerdi bunu ogrendim..kizin biri başladi;
Sizi rahatsiz ettik k bakmayin faklkat bi sikintimiz var biz bılıncsızı sizden bilgi almak istyoruz dedi;
Ama biz halla şaşkindik arkadaşimla tuhaf tuhaf bakiyordum ama aslinda bellilerdi biraz mulayim insanlardi.Ben ;
Eğer konuşmamiz uzunsa bize gecelim orda devam edelim dedim ve gectik.
kiz başladi;
Benim kiz ablam Ar..... hastanesin de yatiyor hatta yatmiyor bi odaya kapatilmiş yani dort duvar arasinda ablam şizofreni..
Neden oldugunu ve benim boyle bırseyde nasil yardimci olacağimi bilmiyordum anlamamiştimda cok gecmeden sordum.Kiz;
Ben çok kucuktum çok hatirlayamiyorum buyuklerim anlati.Ablam orta okuldaymiş ve babam ar... hastanesin de yatiyordu ilik kanseriydi herkez sürekli hastaneye gidiyormuş babamin yanina;yani ben hatirlamiyorum tabi ki..Babam’a artik bir şey yapamiyorlarmiş eve götürün bekleyin demişler ve son zamanlar da hep ablam bakmiş mama yediriyorlarmiş ablam bi gün mama yedirirken babam bi anda kendinden gecmiş ablam da yanliş birşey yapti diye cildirmiş ama oysa doktorlar mamasina ilaç katmişlarki uyusun diye bi sure sonra babam fenalaşinca geri hastaneye yatirmişlar..Artik babamin ölümünu beklemeye başlamişlar ha bu gun ha yarin derken annem akşam ar... hastanesine gitmiş hastane merkezden uzak ve kuytu bi yer de biliyorsunuz ki annemi karanlikta fark etmeyen ambulans çarpiyor ve uzağa firlatiyor o hizla..Ablam eve geldiğin de herkez ağit yakarken ablam babam diye aglamaya başlamiş kimse soyleyemiş annesi oldugunu abim soylemek zorun da kalmiş annem vefat etmişti annemi de çok hatirlmiyorum ama bi annem babam var biliyorum...
Bunlari soylerken benim kanim donmuştu adeta nasil bakcagimi ne yapcağimi şaşirmiştim ama benim halla bunlara ne gibi bi yardimim dokuna bilirdi bilmiyorum aklim dan tuhaf tuhaf şeyler geçiyordu kendimi onlarin yerine koyuyordum tuyler urpertici :( çok kotu oldum ama nefesiz dinliyordum..Ve devam ediyordu yari kelimeleri de yutuyordu kotuydu aglamamak icin zor duruyordu ayakta;
Sonra;cok gecmeden babami kaybettik ablam çok kotu olmuş rahatsizlanmiş tabi bu dediklerim yıllar gecmiş yaşanirken ablam lise 2başlamiş sevdiği cocukta terk etmiş arkadaşlari da olmamiş bana bakiyormuş ablam sonra ablam şizofreni hastasi olmuş hastane de tedavi gormeye başlamiş bi sure cikartmişlar iyi olunca tedavisi evde devam ediyormuş bi cocuk ablami kaçirmak istemiş ve kaçirmiş ablam evlendi ama sadece kağit uzerin de bana bakiyordu sonra beni de yanina almiş eşinin annesi istememiş ve biz kendi evimize geçtik bana ablam orda bakti sadece ben babamdan dolayi maaş aliyormuşum onla gecinmişiz çok zor gunler gecirdik yani ben kendime geldiğimde de bu boyle oldu çok güçlük cektik şimdi ben lise ye gidiyorum ablam eşinden ayrilamiyor eşi ablami vurunca eziyet görünce rahatsizlanmaya başladi ve ablami gene o dort duvar arasina atilar..Ben ablam icin bir şey yapma cabasindayim ama hep geri donuyor ve hiç bir şey yapamıyorum ablamin bana yaptıklari yanin da sesiz kaliyorum ve zoruma gidiyor belki cocugum yasim kucuk dıye ama bana bakan buyuten ablam onun icin bir şey yapmaliyim hastaneden cikinca iyi olcak eminim dedi;
Evet anlamiştim simdi ne istemek istediğini urperticiydi ciddi anlam da şunlari düşündüm o lıse cağindaki bir kiz cocugu ablasi icin yapabilecekleri göze aldiklari nede büyük sanki karşim da buyuk bir insan konuşuyor gibiydi tuhafti bi insan bu yaşta bu kadar kendini geliştirmiş olmasi güzeldi.Benim konuşmami bekliyorlardi ama ben kiz kadar ceseratli değildim dokunsan agliycaktim musade istedim kendi toparladim ve geri dondum;
Evet canim senin anlatmak istediğini çok iyi anladim o duyguyu bilmesemde anlatiklarinla yaşadim yaşayabildiğim kadar..Şimdi ablan icin napabbiliriz onu ogrenelim ...
bi kaç degerli arkadaşimi aradim ogrendim bi kaç şey ama onun ordan cikmasi imkansiz kadar az bi ihitmaldi cikacakti ama iyi olana kadar orda olmasi gerekti de ben bunu kiza nasil soyleyecektim onu bilmiyorum;
Konuştum bi kaç arkadaşimla ben de gidince raporlarini göstercem bi hocama bi odaya almaya çalişcam..ama bak canim ablan cikarsa cok uzulursun bu normal bi hastalik değil bi bak başini almiş gitmiş bir bak kendine zarar vermiş boyle olsun istemesin heral de ablan icin endişen güzel ama sabretmeniz gerek ablani göreceksin buna söz veriyorum ama başka birşeye söz veremem...
Kizin gozlerindeki o heycanı gormek guseldı ablsini gorecek dıye ınsan bu kadar heycanlanması ne hostu bu kadrdi ellimden birşey gelmemişti ama bi hayat yaşamiştim tanik olmuştum kotuydu aciydi ve hallime binlerce sükretim nede degerini bilmemiz gerek şey varmişta göremiyormuşuz tuhaff...
Sizinle paylaşmak istedim nedenli nedensiz seygiyle kalin arkadaşlar....Saygilar..Melis.