"Sen mi baktın
Öyle erken erken?
Derinlerden bir ses yırttı kulakları
Sen mi haykırdın?
Şu an çok uykum var. Gözlerim kapanıyor ve seni düşlüyorum...Gelseydin bahar olacaktı yüreğim diyorum.Artık unut diyorum yüreğime yol gözlemeyi ki dinlensin gözler. Bıçak kemiğe dayanacak bir gün ve ben geleceğim sana tabanlarım kanasa da yürüyerek ve bakacağım gözlerine o şehrin, "Neden bırakmadın ki onu, ne istedin bizden!" diye haykıracağım... Belki de çökeceğim dizlerinin dibine ve suskun hâlimle dalacağım sonsuza... Binlerce kelimenin suskunluğuna özlemimizi gömeceğim.

Şu an çok yorgunum. Dizlerim tutmaz oldu sanki. Gönlüm nice uzaklara bel bağlamış, gözlerim takılı kalmış bir yerlere... Bir asa verin bana, ya tüm ağırlığımı vererek can bilip güç alayım ondan yada vurup parçalayayım seni getirmeyen kaderi..."

Kadını dinlerken içim dağlandı. Ağlaya ağlaya öylece konuşuyordu kendi kendine. Çocukları gözlerine bakıyor, ellerini tutuyorlardı ama o, hep konuşuyordu tanıyamadan onları ve gelmeyen, gelemeyen sevgiliye söyleniyor muydu, yalvarıyor muydu ... öylece konuşuyordu ağaran saçları , buruşuk teni ve taptaze sevdasıyla...

Serap Hoca