“Eğer hesapların tümü Ahiret’e kalsaydı, mahşer günü çok uzayacaktı. O yüzden Yaratan bir kısmının cezasını dünyaya bıraktı.”


Öyle bir senaryo ki figüranlar hep başrolde. Kimine “altın portakal” kimine kurtlu ayva, kimisine de çürük armut. Armudun hasını yiyenlerin manifestosu “hak değirmende olur”.

Sahi para insanı bozar derlermiş, ne kadar doğru diye sormayacağım, ne kadar “yalan”.

İşte ortada “devrik armut ağacı”. Bu kadar ipucuna, geride bırakılan kanıtlara rağmen bu ne yaman profesyonelliktir ki, zeytinyağı misali, hem de “süzme”

Birbirine zıt iki kavram, “profesyonellik” ve “amatörlük”. Birisindeki “maddi” iddia, diğerinde “manevi” haz ön planda. Birisi ne kadar “özverili ve samimi” ise diğeri bir o kadar “bencil ve gaddar”. Sen hiç “amatör katil” diye bir terim duydun mu, duyamazsın. Bir katil, ya “katil” dir, ya da “profesyonel katil”. Ama “amatör ruh”, "amatör balıkçı" ifadelerini ne kadar çok duymuşsundur. Ne kadar “safiyane”, “masumane” değimli. Lakin ters giden bir işte, içimizdeki “maddeye”, “maddiyata” endeksli “libido” hemen savunmaya geçer. Geçerken de o canım “amatörlüğü” yerden yere vurur. “Kardişimm bu kedar amatürce iş olurrrmu” diyerek “yavuz hırsız” rolüne soyunur.

İnsanlarda “profesyoneller” kısmını “ropdöşambrı” giyenler temsil ederken bizim gibi “Avam kamarası” mensupları da naçizane “amatör” kısmını. Profesyonellerde felsefi derinlik “Akillı adamı severim, amma velâkin benden akıllı olmayacak” deyimin de kendini ifade eder. Amatörler ise “hiçbir karşılık beklemeden, bütün içtenlik ve romantikliğimiz ile” edebiyatı yaparak, nerdeyse yarı “orgazm” olurlar. Bazı yerlerde buna düpedüz “kerizlik” de denilebilir.


Armudun sapı, üzümün çöpü. Sana mı kalmış armut ağacının hesabını sormak. Ba, ba, ba, baaaa. Hem de ahrette. Amaan sende dert ettiğin şeye bak. Ne yani “Sırat köprüsünde” sırtında mı taşıyacaksın, en fazla “Berzah-ı kabir” de kopya vermezsin olur biter.

Saygılar, selamlar ve dolu, dolu tebrikler

Not:Şİmdi oldu işte.Anladun onii :-)

içteki izdüşüm...kelime senfonisi dinlemeye değer...
sevgimle...

Yürekten tebrikler

tek kelime ile ustamız enfes yazmış

Kutluyorum Aynur ustamızı

selam ve saygılar bekletilmeden yollandı İstanbuldan

Yazıyı daha önce yorumlayacaktım. Okuduktan sonra bir baktım ki yazar eleştiriye kapatmış gibi bir ibare.

Şaşırdın ve başka sayfaya döndüm.

Sonra eleştiriye açık olduğunu fark ettim ve sayfaya tekrar girdim.

Her halde ben yanlış bir işlem yaptım.

Çok güzel anlatım.
Hakkı ile hak ettiği yere gelmiş.

Yorum mu?

MÜKEMMEL.

Kutlarım.

Üslubu akıcı ve güzel, dokunaklı bir paylaşımdı.
Tebriklerim ve sevgilerimle.

Ben hiç şaşırmıyorum sizin yüreğinizden dökülen cümlelerin güne seçilişine...
Tebrik ediyorum sizi, cümlelerinizi...

(:


çok sevindim....sevgimle...

Melankolik , içe dönük ve günün seçkisi olmayı hak etmiş bir yazı okudum.
Tebrikler.

Yazılarınızı zevkle okuyorum... Yerinizi çoktan hak etmişsiniz. Tebrik ederim sevgilerimle...

Tebrikler..

Günün seçkisine ve değerli yazarına tebrikler. Fazlasıyla hak ediyor seçkiyi.

Kutlarım Aynur. Güne yakışmış.

sevgimle...

“Sonbahar camlardan çaldığı nefesleri soluyor,
Bir çocuk saflığında ben! Ne ağlasam şiir oluyor…

.

.
bu söylemin içini ne güzel doldurmuşsunuz onun kadar hüzünlü / sevgimle

Bu da

"Her ağladığını şiir yapanlara, yazı yapanlar" gibi olmuş ama

Güzel bir yazı.

"Her ağladığını şiir yapanlara, yazı yapanlara, şiir yapanlar" da

Çıkar mı acaba?Mümkündür...

Kutlarım değerli yazarı ve güne gelen yazısını.

Yanakları da üşüyordu. Ama onları sokacak bir cebi yoktu.
Ağladığına şükreder miydi insan, etti işte…

Küflenmiş bir kabuk ekmeğe,
yarısı yenmiş domatese baktı sebepsiz bir biçimde.
İki gündür acıkmıyordu bile…
Ağladığına şükreder miydi insan, etti işte…
Faturası gözyaşlarından ibaret olan ay ışığı,
ne de cömertçe aydınlatıyordu naçarlığını...
“Sonbahar camlardan çaldığı nefesleri soluyor,
Bir çocuk saflığında ben! Ne ağlasam şiir oluyor…”
“Bir dev saksıdan çiçeklerimi yoluyor,
Saklandığım çalının arkasında ben! Ne söylesem şiir oluyor”
“ Ömür dedikleri çuval, ne de erken doluyor…
Nasıl bir sanatım ki ben! Can çekişmem bile şiir oluyor…”

Şiir gibi işte. bu yazı da şiir gibi.
okutuyor kendini.
tebrikler.

Müthişti ve hak ettiği yerde. Tebrik ederim. Sevgilerimle...

Tebrikler Aynur. Favori yazımdı. Güne yakışan bir yazıydı. Tebrik ediyorum. Sevgiler

Aynur,sen hep yaz e mi.

Tebrik ediyom.

Sağlıcakla kal.

ropdöşambrına

bu bir elbisemi yoksa başka bir şeymi acaba sevgili kalemdaşım...pek anlayamdım ben...aklıma takıldı....

tekrar sevgiler....

güne düşmeli....10 diyorum...

kutluyorum sevgili Engindeniz....

dua selam ile....sevgim kalbine....

Çokk güzel bir arlatım bir tanem yüreğine sağlık..Seni okumak ayrıcalık..Sevgilerimle..

Aynur,yazını okumaya okudum da şimdi bana biraz müsade "ne demek istemişsin" onu düşüneyim biraz.Yoksa ellerine sağlık demesi çok kolay de mi.

Selamlar.

Nefisti Aynur. Paylaşımın için teşekkürler. Biz amatörlerin okuyup, senden öğrenmesi gereken çok şeyler var. Tebrikler...

'' Göz kenarlarından başlayıp alemin kuytularına açılan kırışıklıklarından sızan sular yanaklarını ısıttı bir nebze. Ağladığına şükreder miydi insan, etti işte…''

Gerçekten de bazıları ne ağlasa şiir olabiliyor..Allah vergisi herhalde...

“ Ömür dedikleri çuval, ne de erken doluyor…
Nasıl bir sanatım ki ben! Can çekişmem bile şiir oluyor…”

Düşündürücü bir yazı. sustum ve kutladım, tam puanımı birakıp gidiyorum. Yoksa, ellerim üşümeye başladı.

sevgimle...

Mükemmel.

Paylaşım için teşekkürler, saygı öncelikli sevgiler.

Mükemmeldi. Çok etkilendim. Evet ömür denilen çuval öyle çabuk doluyor ki.. Tebrik ederim. Sevgilerimle...

düşündürücüy dü
düşündürücü
harika anlatış kutlarım
saygılarımla