ÇOCUK EĞİTİMİ

• 29 Ekim 2010 Cuma 15:11:13

Türk milletinde aile kutsal bir kurumdur. İslam dininin öngördüğü aile ne kadar kutsal ise bireyleri de o kadar kutsaldır. Neslimizin devamı olan evlatlarımızı ne kadar güzel yetiştirirsek, geleceğimizi o kadar teminat altına almış oluruz. Bir millet geleceği için iyi eğitilmiş kültürüne sahip çıkan, Milli değerleri bilen kişiler yetiştirmeli ki, geleceğine güvenle bakabilsin. Geleceği şekillendirmek aileden başlar. Biz geleceğin fertlerine ne kadar önem veriyoruz bunu iyi irdelemek gerekir. Bu konuyu enine boyuna sorgulamalıyız. Geçmişten gelen kültürü, geleceğe aktarmak aileden başlar. Bizim atasözümüz var.’’Ağaç yaş iken eğilir, Öyle ise çocuk eğitimine küçük yaşlarda başlanmalı. Her doğan çocuk masum doğar. Onu iyi veya kötü yapan ailesidir.

Çocuk ailenin kutsal şemsiyesi altındadır. Bu kutsal mekânda uzun bir zaman diliminde varlığı, yokluğu hastalığı, sağlığı ile birlikte hayata hazırlanırlar. Aile içinde ne kadar demokratik bir ortam var, ne kadar sevgi saygı var bunu çocuk üzerinde görmek mümkündür. Çocuğu izlemek ailedeki değerleri anlamaya yeter. Çocuk ailede; sevgi saygı bağını alırken, yine fikir düşünce ve karar melekelerini de kazanır. Aile kurumu bozuk olan çocuklarla sevgiye saygıya dayalı ailenin çocukları çok farklı izlenmektedir. Bazı çiçekler sevildiği ve kendisiyle konuşulduğu zaman daha farklı büyümektedir. Ya çocuklarımız; Ağaçlar su ile çocuklarımız sevgi ve saygıyla, ilgi ve alakayla büyürler. Suyu hangi kaba koyarsanız koyunuz, kabın şeklini alır, çocukta ailenin aynısını yansıtan bir ayna gibidir. Çocuklarını önemseyen iyi örnek olan ailelerin çocukları toplum içinde daha uyumlu daha verimli olurlar. Topluma faydalı birer fert olarak yetişirler.

Sosyal hayatta uyumsuz çocuklara baktığımızda anne baba daha doğrusu aile ilgisizliğini görmek mümkündür. Kapkaç, uyuşturucu, içki, kumar kötü arkadaş hep bunlar ailenin yapısına göre şekillenen çocukların alışkanlıklarıdır. Aile içi sevgisizliğin karşılığıdır bu alışkanlıklar. Bazı anne ve babalar çocuklarının her istediğini alınca aile olarak görevlerini yaptığını zannederler. Hiç düşünmezler ki çocukların maddi ihtiyaçlarının yanında aile sevgisine anne, baba sevgisine de ihtiyaçları vardır. Verilmesi gereken verilmeyince açlık bitmiyor ve yanlışlar her zaman bela olarak kalıyor. Robot çok iş yapar ama sevmeyi bilmez, saymayı bilmez, ağlamaz, gülmez. Çocuklarımızı robotlaştırmayalım. İnsanın iyi ile kötüyü, güzel ile çirkini ayıracak bir kafası olmalıdır. Bu kafa yerinde değilse onun hiç makineden farkı kalmaz. Maddiyat üzerine kurulan bir dünya, Çabuk köşe olmayı arzulayacaktır.

Çocuk bilgi ile donatılsa bile yeterli olmaz, etik olarak da iyi yetiştirmeli çocukların yetişmesinde ailenin sorumluluğu, asla tartışılamaz kural olarak önümüze konmaktadır. Çocuğu tek başına bilgiyle donatmakta yetmez, onları ahlaki açıdan da takviye etmeliyiz. İlimle ahlak, etle tırnak gibi birbirlerini tamamlayan unsurlardır. Eğitimde ahlaka yer vermemek, insanın kendisini inkâr etmesiyle eşdeğerdir. Edep ve terbiyeden yoksun olanlar insanlıktan çıkarlar. İyilik yapanlar yücelirler. Kötülük ise insanı alçaltır. Çocuğun terbiyesine önem vermeyen aileler onu tehlikeye kendi eliyle atmış olurlar. Bunun zararını hem kendisi hem de çevresi görecektir.

Biz eğitimcilere büyük görev düşmektedir. Bilenlere büyük işler düşmektedir. Bir öğretmen bilgi ile donattığı öğrencisini aynı zamanda ahlaki olarak da yetiştirmesi, süs olarak güzel davranış örneklerini yerleştirmesi gerekir. Her çocuğun özünde, mayasında iyiliğe, kötülüğe yatkınlık vardır. Onları güzellikle, hoşgörüyle düzeltmek gerekir. Terbiye hiçbir zaman baskıyla yapılmaz. Çocuğa tatlı dille, güler yüzle yaklaşmalı, gereksiz yere şiddet gösterilmemelidir. Çünkü aşırı baskı çocuğu isyana sürükler ve evden kaçmasına sebep olur. Çocuk terbiyesi zordur ve aynı zamanda sabır isteyen kutsal bir görevdir
===============================ar=========================================