Taze bir sabaha uyanırdım her gün.Bir ırmak gibi hızlıca hareket eder,herkesin elini
ayağını birbirine katardım.Bana gülümseyenlere ,bir gülücükte ben atardım.Onlara bir umut
gibi gelirdim belki de.
Boya kalemlerimle karanlğı boyardım hep.Elim hiç yorulmazdı.Küçükken ya uçurtma uçururdum ya da uçurtmaları sayardım.Onları kuşlara benzetirdim çünkü kuşlar gibi havada süzülüyorlardı.Onlar gibi bende yerde süzülüyordum.Düştüğüm zaman annem koşardı hep yardıma.yanağıma bir öpücük kondurdu mu ne ağrı kalırdı ne de sızı.yaralarım hemen geçerdi.sonra tekrar oynar tekrar düşerdim.işte böyleydi çocukluğum.
birkaç yıl sonra büyüdüm.artık boya kalemlerimle karanlığo boyamıyordum.uçurtmaları göremiyordum çünkü herkes büyümüş ya da kimse çocukluğuna dönmek istemiyordu.