Hislerime ayna tutmaya çalışıyorum, olur ya hani yansıma yakalarsam diye.
Maalesef kaybediyorum görüntüyü. Meğer elimdeki kırık ayna…
Kendi aksımı bile uluorta ararken, nasıl olur da olmayan bir hissi görebileceğimi düşünürüm.?
Duygu yitimi vakitlerindeyim. Birikmiş hevesler albümümü çalmış olmalılar. Çok çektim bu hırsızlardan; kalbimi çalıp uçuruma attılar.


Bana ait olmayana adanmış sözcükleri çürütüyorum buz ellerimle.
Hayıflanıyorum sürükleyerek taşıdığım yangınların duyarsızlığına.
İnce duvarların yanıbaşında ne yaşadığımı kendime soruyorum , boşluk değildi elbet bunun adı. Yan duvarlar ardı ise giz tavırları sarmalıyor. İsteksiz yanıtlarla mı boğuşacaktım. Reva mıydı vuslat bekleyişine son veren yüzüme sürülen bilinmezlik. Elime kalan ise heba edilmiş vakit yığını…

Ne acı; insan kendine ne kadar yenik. Nasıl da biliyoruz aslında her yeni tanışıklığın yeni bir vedaya gebe olduğunu. Bile bile heyecan bekleyerek hevesle teslim ediyoruz gönlümüzü. Güya ayrılmacalara hazırlanma çabası gütmüyoruz Aynı pencereden bakamadığımızı görmezden gelerek kapılarda beliyoruz yana yana. Kaybederken bile duramadık yan yana. Yanıldığımızı kabul edecek gücü hiç bulamadık kendimizde.
Kendini kandırmaya çalışmak ne tuhaf.
Sevilmişmiydim nerden bileceğim ...nasıl emin olabilirim...


Dedik ya; bu elimizdeki kırık ayna , parçalanmış resimlerden sıçrayanlar cam kırıkları olup batıyor sol yanımıza…Ruhumuz aynasız kaldı…




Nazlı Tolun