Göçebe Hayatımda Bir Bayram

• 27 Ekim 2010 Çarşamba 00:01:47

Yirmi dokuz ekim cumhuriyet bayramının her geldiğinde bu anımı hatırlar, hüzünlenirim. İçim burkulur.
Benim çocukluğum, adeta göçebe hayatıyla geçmişti. Beş yıllık ilkokul hayatımda, dört öğretmen, üç okul değiştirmiştim. Sık sık okul değiştirmemin eksileri olduğu gibi, artıları da olmuştu. Her öğretmenin öğretme tekniği farklıydı. Ya arkadaşlarım? Onlar başlı başına olaydı zaten. Sınıfımızda, üçüncü sınıfa gelmemize rağmen okumayı sökemeyen çocuklar olduğu gibi, akılları fazla gelen hiperaktif çocuklar da vardı.

Ben, bütün bu iyi ve kötüyü harmanlayıp yararlanmasını bildim. Dördüncü sınıfı başarıyla bitirip, beşinci sınıfa geçtiğim yıl, yine şehir değiştirmiştik. Aksine bu defaki göç yerimiz bir şehir değil, köydü. Son değişiklik canıma yetmişti. Mutsuzdum. Geldiğim okulda, öğretmenin tüm çabalarına rağmen çocuklar çok tembeldi. Öğretmen de bu sınıfa yeni gelmişti, tıpkı benim gibi.

Öğretmen, derse başladığımızın ilk günü, tanışma faslından sonra, tatili nasıl geçirdiğimiz hakkında bir kompozisyon yazmamızı istemişti. Sanırım bu kompozisyonla bizleri daha yakından tanımaktı amacı. Defterimi açtım, bütün hıncımı sayfaya kustum adeta. Artık göçebe hayatımdan bıktığımı, hiç mutlu olmadığımı falan filan yazıp beş dakikada götürüp öğretmene verdim. Öğretmen şaşkınlıkla yüzüme bakıp ‘’yazdın mı?’’ dedi. Yazdım, dedim.

Öğretmen şaşırmakta haklıydı, diğer çocuklar yazının başlığını bile yazmamışlardı henüz. Defteri eline alan öğretmen, merakla yazdıklarımı okudu, sonra sınıfa bakıp ‘yazmayı bırakıp beni dinler misiniz çocuklar.’’ Diyerek, benim yazdığım kompozisyonu sınıfa okudu. Sonra ‘’bu kompozisyonu lise öğrencisi yazamaz, arkadaşınız bu konuda oldukça yetenekli. Konuya nasıl girmiş, nasıl çıkmış iyice dinlediniz mi?’’ deyince ben şaşırdım. Aslında yazdıklarım öyle ipe sapa gelecek bir şey değildi. Öfkemi kusmuştum sadece. ‘Vay be, ben neymişim de haberim yokmuş.’dedim içimden. Bir öğretmene bakıyorum bir çocuklara… Mademki ben bu kadar yetenekliydim de, onca okul gezdim, onca öğretmen gördüm, neden diğerleri fark etmedi? Okul biterken yeteneğim fark edildi. Diyelim ki yeteneğim daha önce fark edildi, peki neden yönlendirilmedim bu konuda? Bu benim şansım mı oldu şanssızlığım mı hâlâ çözmüş değilim. Biraz da kabardığımı söylersem yalan söylememiş olurum tabi. Öğretmenim defterimi karıştırmaya, daha önce yazdığım yazıları inceleme başladı. Bizler o zamanlar defter bitmeden ikinci deftere başlayamıyorduk. Sınıf geçmiş olsak da geçen yılkı defterim vardı elimde, yarım kalmıştı çünkü. Öğretmenim defterimi karıştırırken arasından geçen yıla ait karnem düştü, eğilip onu aldı. Karnemi inceleyince, tekrar sınıfa dönüp, karnemi sınıfa doğru tuttu:

‘’Arkadaşınızın karnesine bakın çocuklar, tek kırık notu yok, hepsi beş. Arkadaşınızı sınıf başkanı seçelim mi ?’’ diye sınıfa sordu öğretmenimiz. Çocuklar hep bir ağızdan ‘’seçelim öğretmenim!’’ diye bağırdılar. İlk derste sınıf başkanı olmuştum. Galiba öğretmen bana acımış biraz mutlu etmek istemişti. İlerleyen zamanlarda yavaş yavaş arkadaşlarıma ve öğretmenime alışmaya başlamıştım ki, Cumhuriyet bayramı yaklaşmış, sınıfta bayram hazırlığı başlamıştı.

Öğretmenimiz sınıfa okunacak şiirleri dağıttı. Açılış şiiri olarak istiklal marşımızı birimizin ezberlemesini istiyordu. Sınıfa ‘’kim okumak ister çocuklar?’’ diye sorunca kimseden ses çıkmadı. İki tarafıma bakındım, çıt yoktu. Parmağımı kaldırıp, ‘’ben okumak istiyorum.’’ ‘’bayrama az bir zaman kaldı, ezberleyebilir misin Emine?’’ dedi öğretmenimiz. ‘’Ben, üçüncü sınıftayken ezberlemiştim öğretmenim’’ dedim. Öğretmenimiz inanmamış gibi, ‘’kalk oku’’ dedi. Hemen tahtaya kalkıp marşımızı içimden gelen duygularla okudum. Okunması gerektiği gibi… Hele şu mısralar beni alıp götürmüştü, okurken kendimden geçmiştim.

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner aşarım.
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.

Garbın âfâkını sarmışsa çelik zırhlı duvar,
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.
Ulusun korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar,
‘’Medeniyet!’’ dediğin tek dişi kalmış canavar?

Marşı okumayı bitirince öğretmenim ve arkadaşlarım ayakta alkışlamışlardı beni. Böylece bayram hazırlığımız tamam olmuştu. Şu aksi Pazar olmasaydı tabi… Biz pazar günleri yan gelip yatmaz, oyunlar oynamazdık. Her Pazar bir iş bulurdu babam. O pazar da bulmuştu. Bağdaki ayrıkları toplamaya gitmiştik. Gitmiştik gitmesine de, yağmur bir türlü izin vermiyordu ki bizim çalışmamıza; ama babamın aldırdığı yoktu. Ona göre bu yağmur ahmak
Islatandı. Yağmur ahmakıslatandı ama nedense bizi bir güzel ıslatmıştı. Bu durumda ahmak biz miydik acaba demeden de edemiyorduk çocuk aklı işte. O şekilde ıslak çamaşırlarla akşamı etmiştik.

Ertesi gün bayramdı, kardeşlerimle beraber hazırlanıp okula gittik. Bayram için sıraya girdik her şey hazırdı. Müdürümüz, açılış konuşmasını yapıp bayramın ilk şiiri olan marşımızı okumak için adımı anons etti. Ben heyecanla koşup mikrofonu elime aldım, ses yoktu. Öğretmenimiz ‘’oku’’ diye bağırıyor ama ses yoktu. Gelip mikrofonu kontrol ettiklerinde elektriklerin kesildiği anlaşılmıştı. Kör talih, orada da bulmuştu beni. Çaresiz öğretmen ‘’bağıra bağıra oku kızım, sınıfta bize okuduğun gibi’’ dedi; fakat ne mümkün, dünkü ahmakıslatan yağmuru sesimi alıp gitmişti benim. Marşımızı okumak için ağzımı açıyorum fakat sesim çıkmıyor. Öylece kalabalığa baktım. Çok utanmıştım. Karşımdaki insanlar benim sesimin çıkmadığını bilmiyordu. Belki unuttuğumu düşünmüşlerdi ama ben unutmamıştım. Sadece gözyaşlarım aktı sessizce, ahmakıslatan yağmura ve acımasız babama veryansın ettim içimden. Şimdi ne zaman istiklal marşını dinlesem, o anım aklıma gelir. Benim için çok kötü bir anıydı.