Mendil

• 24 Ekim 2010 Pazar 03:00:31

Zaman, gömleğinden kurtulmayı başarmış bir deli gibi saldırken üstümüze yerlere saçılan gençliğimizi toplamanın bir anlamı yoktu.

Sevgili Katre’m, görünen o ki ellerin gözyaşlarımı silemeyecek kadar korkak ve yorgun.

Utanıyorum!

Seni seviyorum desem üzerinde yemyeşil kelebeklerin uykuya daldığı tüm perdeler kıpırdayacak.

Dokundukça dudağım o mukaddes cümlenin eteklerine sonbahar olacak hep.

Şaşıracak yönünü baharları takip ederek dünyayı dolaşan gezgin.

Tonlarca erguvan iniltisi dökülecek parmak uçlarımızdan.

Görmedim mi sanırsın? Adımın her harfini yutmaya yeltendiğini dilinin.

Kudretim olsa, seni yaklaştıkça salyası yüzümü ıslatan o azgın işkillerinin pençesinden koparıp, götürmek isterdim en kıvrak notasına yalnız seni gördüğünde gülümseyen o şarkının.

Bugün yüreğim, her binenin tanınamaz halde can verdiği lanetli bir tren gibi.

Üzerinde adres yazmayan mektuplar misali bekleşip duruyorum imha edilmeyi.

Katrem, görüyorsun boyunun boyuma uyması da bir işe yaramadı işte.

Sırtı ağzına kadar köhnemiş yükle dolu bir deve kervanı gibi yüzümüzü ezerek geçti yine zaman.

Göğüs kafesimde ne idüğü belirsiz bir gecenin üstüme yürüyen yapışkan yıldızları.

Oysa, aynı mutluluklar için yarışan acılarımız vardı bizim.

Aynı aydınlığı görebilmek için karanlığa sırt dönen gözlerimiz.

Bugün yalnızca birer aysberg!

Az sonra, tutku denen tek dişi kalmış kahramanda kesin intahar eder artık.

Karar verdim öldüreceğim kendimi dudaklarınla.

Ben ölünce buruşuk bir mendil gibi olana dek tut beni ellerinde.

Ellerin….
Bir yandan ellerime kavuşmayı delice arzulayan , diğer yandan özgür olmanın yollarını arayan tutarsız ellerin.
Bazen yelkovan kadar asil, bazen akrep kadar hain olan ellerin.
Aşkın buzul çağını başlatan ellerin.
Madem aşk gözünü oy diye besledi ellerini.
Bari buruşuk bir mendil olana dek bırakma beni.



gri gölge