tüm mektuplar seslidir biraz... çünkü her ne haldeyken veyahut neredeysen kağıdın güzel bir kadına benzeyen cazibeli şarkısı çeker seni... adına ne dersen de , senin mektupların bunlar...benden sana yazılmış olması önemli değil...

zaman aramızdaki herşeyi biraz daha zorlaştırıyor... ben kör ve liğme liğme tüketen bir yalnızlığın hasrete en çok benzeyen sırtından yürüyorum sen ise tahammül sınırlarının ucundan... ama yürüyoruz sevgili...ikimizde yolun nerede biteceğini bilmeksizin gidiyoruz bir yerlere...sığınacak bir limanı yok gemilerimizin ve yuvasız tüm kuşlarımız...

keşke son bir defa daha öpebilseydim o sığ gözlerini...hatırlar mısın ışık ışık baktığını ve fakir çocukluğumun kuruyan yüzünü bir ayva çiçeği gibi açtırdığını...hatırlar mısın ’’bendesin,benimlesin,benimsin’’ diye haykıran çoşkulu şarkını...evet, bestesi olmasa da bu şarkısıydı kalbinin benim için sevgiden peydahladığı...

şimdi yalın-ayak koşuşturmak yok geceleri o sıcak aşkın koridorlarında... yüreğimizdeki ağaçlardan en çocuk halimiz ile meyva çalmak yok yada öpüşebilmek için fırsat kollamak...zakkum çiçekleri sardı heryerimizi...ve nereye gitsek yaralarımız bir çağlayan oluyor içimize içimize akan...

keşkelerden nefret edersin sen bilirim.keşke demezsin... ama keşke,hala bizim olsaydı aşk... çünkü sadece bana ait olduğunda kandillerini söndürüyor tanrı geceleyin ve yıldızları seçemiyor gözlerim,seni göremiyorum gökyüzünde...


öZnur çeKen ’ e

iLker keNar -kıRılgan günLükLer-