Her sabah gibi yine güneş doğdu. Bu sefer karşılamadım, çok bozuldu. Yakama yapıştı hemen..
-Sana ne oldu?

Sıcak ellerini tuttum ve ittim onu..
-Üşüyorum, görmüyor musun? Yetmiyorsun, anlamadın mı hala.
...Her sabah her sabah; ne var gelip duruyorsun?
Durdu, hafifçe kendi etrafında iki yana döndü, düşünür gibi..
-Sen aşıksın dedi.
Ben hep aşıktım oysa.
Dayanabildiğim zamanları kendinden bilmişti.
Gücünü sunarken kendisini ölümsüz zannetti.
En büyük hatası da bu oldu...
Ama üşümek zamanları onun bilmediği birşey di.
Anlayamadığı da buydu. -Yetmemek-
Buz kalıpları içinde aldığım nefeslerin havaya buhar olarak yazdığı feryatları göremedi.
Ya buluta girdi ya da görmemezlikten geldi.
Mevsimlerle uğraşırken,aşkları da yönetirim sandı,yanıldı..
Çünkü aşklar güneşe değil, gümüş bir ay ışığına sevdalıydı.
Uzaklara, denizlere ve gülen gözlere...
Güneşin sıcaklığı olmasa en fazla ölüm gelir..
Aşkın sıcaklığı olmasa ölmekten beter yaşam gelir..
Bin defa öldürür de yine de o son nefesi verdirmez insana..
Her ölen de pişman ölür, avuçlarında kurumuş bir gül kurusu...
Çareler tükenmiş olsa da hayal kurar, engeller olsa da umut eder.. Vazgeçmez ama...
Uzaklaşır, boyun eğer, susar, vazgeçmez...
Sevmek böyle olur. Kadir-kıymet bilir..
Nadirdir, nadidedir ama her yanı ağulanmış bir yürek gibidir..
Söküp atamazsın. Ve dilerim bildiklerim doğrudur....
Yeni baştan öğrenmeye ne niyetim, ne de gücüm var artık.
Aşk git başımdan...!!!!!