çok özledim kandıra’yı... sohbaharda yapraklarını cömertçe toprağa bir platonik bir aşk gibi hediye eden ağaçların süslediği bahçemi...ev sahibem ayşe teyzenin başörtüsünü dahi özledim...neden biliyor musun? orada aşık oldum ben sana...orası benim dünyadaki senli cennetim...şimdi ise bedenimin dışında,ülkemin neredeyse en doğusunda yalnızlığın ise tam ortasında bağdaş kurmuş,gırtlağımda hüzünlü bir ağlama isteğiyle serzenen yutkunuşlarımla sana yanıyorum...

evet sevgili,ben hep sana yanıyorum...

bana ettiğin onca hakarete ve beni hakir görüşüne rağmen seni delicesine istiyor tüm benliğim...herşeyle yargıladın beni ,yaptıklarım bir yana yapmadığım ve asla yapamayacaklarımla da... ama olsun ,sevgiliye giden hesabı olmaz,ondan gelene ise eyvallah der adam olanın yüreği...eyvallah sevgili;böğrüme bir mızrak gibi sapladığın ve her yerimden oluk oluk hasret fışkırttıran ayrılığına da eyvallah senin.. sen kır beni,sen yoket ve ancak sen sev beni bir gün tekrar sevecekse biri...

evet sevgili;ben hep sana vurgunum...

iLker