ZAMAN

• 6 Ekim 2007 Cumartesi 10:00:24

Dün onu tavan arasında bir köşeye öylece kıvrılmış zamana yenik düşmüş bir halde tesadüfen buldum.O an benim için unutulmazdı.Onu görür görmez sevinç çığlıkları attım.Bir an kendimi tutamadım ve yaşlar gözlerimden tek tek süzülmeye başladı.Tek kelime bile etmeden öylece durup bir süre ona baktım.Zaman onu ne hale getirmişti.Peki ya ben neden bu zamana kadar onu aramıştım?Kaçtığım neydi?Geçmişimle yüzleşmektenmi korkmuştum acaba?Yoksa daha başka şeylermi vardı?Bu düşünceler arasında bir süre takıldım.Sonra kendimi toparladım ve onu elime aldım.Bahsettiğim şey sadece küçük bir defterdi.Bazılarına göre sıradan bir kağıt parçası olmaktan ileri gidemeyecek bir şey.Benim için ise tahmin edilemeyecek kadar değerli;sevgilerim,aşklarım,nefretlerim,çocukca küsmelerim,dostlarım,düşmanlarım,yaşadıklarım,yaşayamadıklarım,aklınıza ne gelirse hepsi bu sıradan kağıt parçasının içindeydi.Artık sabırsızlanıyordum.Bir an önce açıp yine o eski günlerdeki gibi sohbet etmek istiyordum.Anlatacak o kadar çok şey vardı ki .İçini açtım ve okumaya başladım.Bu kez rolleri değişmiştik,o anlatıyordu ve ben dinliyordum.Her cümlesinde,her kelimesinde apayrı bir sıcaklık vardı.Okudukça heyecanım giderek artıyordu.Unutulmaya yüz tutmuş anılar arasında gel-gitler yaşıyordum.Bu benim için büyük bir armağandı.Geçmişimle yüzleşiyordum,o anlatıyordu ve bende büyük bir sabırla hiçbir detayı kaçırmadan dinliyordum.Bittiğinde oturup şöyle bir düşündüm.İnsan zamanla herşeyi unutabiliyormuş.Yaşadıkları iyi yada kötü günleri,dostlarını,düşmanlarını...
Birşeyin daha farkına vardım.Geçmişten hiçbir şey ve hiç kimse kalmamıştı.Sadece bu zaman yenik düşmek üzere olan dostumdan başka.O zaman bizim bu zamana kadar yaşadıklarımız birer yalandan ibaret.Herşeyi unutan,geçmişi yaşanmış kabul edip dönüp bile bakmayan insanlar olmuşuz.Kendi benliğimizi unutup dostumuzu,düşmanınımızı seçemeyecek hale gelmişiz.Ne kadar acı değil mi?Unutulmaması gerekenleri herzaman unutuyoruz.Kendi kültürümüze,dilimize,dinimize kısacası;tarihimize sahip çıkmak yerine onu bu defter gibi bir köşeye atıyoruz ve zamanla kendi öz benliğimizi kaybetmeye başlıyoruz.Artık uyuduğumuz bu derin uykudan uyanıp geçmişimize şöyle bir göz atsak hiç de fena olmaz hani.Peki ya siz ne dersiniz?Kendinizi bir an için onun yerine koyun ve düşünün.Unutulmak ve hatırlanmamak size ne derece acı verecek.Aslında farkında olmadan bizlerde unutulanlar arasına giriyoruz.Kendi tarihimizi,kültürümüzü unutarak yapıyoruz bunu.Sizden sonra gelecek nesilleri düşünün sizlerde unutulanlar arasına girebilirsiniz belkide.