şiMdi şÜküR zaManIdıR..

• 6 Ekim 2007 Cumartesi 01:00:08

şükür rabbime..yeniden ayağa kaldırana sonsuz şükürler..ne imtihanlarla sınadı beni..sen başarıyla sonuçlandırmış olmayı nasip eyle..
koca bir ailenin tüm beklentilerini sırtıma yığdığı, ’kızımız zeki, doktor olacak’ dediği; eş dost hısım akrabanın ’ne iyi olur be, bize de bakarsın’larla desteklediği, umut, heyecan dolu günlerdi..memnundum halimden, bana güvenmelerinden..adımın tüm denemelerde listebaşı olmasından..takdir edilmekten, tebrik yağmurlarına tutulmaktan enaniyetim hayli kabarmıştı..nasıl da emindim derece yapacağımdan..öyle derdik biz..öyleisne bir tabirdi arkadaşlar arasında..’derece yapmak..’ ’vayy be..yağmura bak..derece yapmış’ diyeceklerdi..’helal olsun kı9za’ diyeceklerdi..adım milyonlar içinden sıyrılıp, herkesin bildiği bir isim, bir derece haline gelecekti..ahh..umut dolu günlerdi..kendimden emin olduğum gurur dolu günlerdi..zaman giderek daralıyordu..ben gece yarılarına kadar son sürat çalıuşmaya devam ediyordum..
bir gün bir kramp girdi bacağıma..yarım saate birşeyim kalmaz dedim..bir saat geçti, ağrım sabit ivmeyle devam ediyordu..gün boyunca geçmedi..ertesi gün de..ve ondan sonraki gün de..’çok egzersiz yapıyorsun. yoruluyorsun, geçer..’ dediler..günlerce geçmesini bekledim..geçmedi..gittiğim ilk üç doktor ’sınava az vakit kaldı, strestendir’ dediler..’sınav stresi yaşamam ben; kaygım yok çünkü’ dedim..güldüler..’ondandır, ondandır’ dediler bilmiş edalarla..tedavi bile önerilmeden, sağlıklı o0lduğum iddialarıyla ayrıldım herbirinin odasından..
bir gece uykudan uyandırdı beni ağrım..kımıldayamadım uzun müddet yatakta..seslendim bin bir telaş içinde anneme..duyuramadım sesimi..
sabah oldu zar zor..zar zor kalktım..zar zor dersaneye gittim..zar zor ders dinledim..canımın ne denli yandığını anlatamadım kimseye..’geçer’ dediler..orası muhakkaktı..bir gün ya o benden geçecekti; ya da ben ondan geçmek zorunda kalacaktım..birkaç gün arayla birkaç doktor daha ziyaret ettim..en sonuncusu ’hımm..geçen yılki hastalığına bağlı olabilir, bir tahlil yapmalı.’ dedi..şimdi düşünüyorum da ne çok tüp kan vermişim..uzun uğraşlardan sonra ileri düzeyde brucella olduğu tescillendi..ve teşhisin konduğu gün hastaneye yatırıldım..yalnızlığın, çaresizliğin doruklarını yaşadım..refakatçişiz bırakılışın hastane personeline doğurduğu öfkeyle ziyaret saatlerini bekledim..
fakat azalmak şöyle dursun, ağrılarım gün geçtikçe çoğaldılar.ve bir gün geldi..hayatımın en korkunç sabahı gelkdi çattı..yatakta binbir güçlükle doğruldum..ayağaa kalktım;fakat yüzümü yıkamaya gidemedim..tek bir adım dahi atamadım..çaresizliğin verdiği acziyetle titredim ve mani olamadım gözpınarlarıma..bu genç yaşta, ömrümün baharında kötürüm olmuştum < sınava girdiğim okulun önünde, evlatlarını bekleyen birçok annenin, amca kucağında, müdürü önüne katmış sınav salonuna çıkmaya, çıkarılmaya çabalayan ’bana’ sarfettiği cümlelerdi bunlar..hiç eksiksiz..>..hayatımı bağladığım, o zamanlarda benim için herşey demek olan sınava sadece 20 gün kalmıştı..ağrıdan çabalayamadığım, gecelerboyu uyuyamadığım, bir bardak su için nemli gözlerle ev ahalisine seslendiğim 20 gün..benden yaşama dair tüm heyecanımı götüren, karşılığında yüzlerce ders almamı sağlayan, 24 saatin her anında Onu andıran 20 gün..
yaşlandım..
ruhum yaşlandı işin aslı..2 ay perde çektim hastane dışındaki dünyaya..dostlarım hep beyaz önlüklüydü..kendi çapımda bir gaziyim şimdilerde..sabahlara dek oturmayı, tesbih elimde, bir elimde hastalar risalesi, önümde bir bardak su, ilaçlar, tv kumandası ve telefon güneşin doğmasını bekledim gecelerboyu..yastığım şahitti tüm gözyağmurlarıma..metabolik ihtiyaçlarımı bile yattığım yerden gördüm..ikinci bardak suda ’yeter be allahın cezası’larla karşılaştım..’dalga mı geçiyorsun sen benle’ deyip sedeyede yuvarlayan beyaz önlüklüler gördüm..şefkatin de en sıcağını çektim içime, taa iliklerime kadar..amca demek baba yarısı demek sözünü özümsedim buruk bir yürek ve yaşlı gözlerle..amca kucağına lavaboya gitmeyi tattım..ahali bahçede ızgara önünde yemeğini yerken, içerde bir başıma, o kokuyu soluyarak uemek beklemeyi, belki ’yemeğimi getirir misiniz, acıktım’ demeyi yaşadım..hayata hep sert tekmeler atarken bir anda tökezleyip kötürüm olmayı tattım..dostlar da gördüm..yanımdan ayrılmayan, yürekleri benle bir atan dostlar..’ablan yürüyebiliyor mu..ha ha ha..’diyen insancıklarla da karşılaştım..dile getiremediğim pek çok tünelin daha içinden geçtim..öyle çok çığlık gömdüm ki herbirine..
ahh dedim..ahh bi nescafe alabilsem de yazı yazsam ya..tekerlekli sandalyem girmedi mutfağa..yeniden tek dizimin üstüne oturup yer sofrasında yemek yemeyi öyle özlemiştim ki..
sınav sabahı epey kalabalık gittik okula..80 yaşındaki dedem damatlar gibi giyinmiş, saçlarını taramış, heyecandan namazdan sonra uyuyamamıştı..minicik kuzenlerim takıldı peşime..’seni oracıklarda yalnız bırakamayız ya..’dediler..amcam..canım amcam..bir an olsun ayrılmamıştı ki yanımdan..annemler ben sınavdayken kahvaltıya gitmişlerken bile o..o, biricik yeğeni için ölesiye çarpan kalbiyle beni beklemiş okulun önünde..
sınav bitti en sonunda..ağrılar son bir saat pek zorladı ama; bitti nihayetinde..ne zor bir sahneydi Allahım..herkes çıktıktan sonra koşar adım sınıfa girip, sarılıp bana, hıçkırıklara boğulan amcamı ’çok güzeldi amca..çok güzel..olacak galiba..’ diyerek teskin ettiğim, duygu yüklü o sahne, ne çok hırpalamıştı yüreğimi..
şimdi sınav çok uzakta..ve ağrılar da..yaşadığım onca tecrübe bana kalan..kara günde samimiyetlerini sınamaya fırsat bulduğum onca insan..ömrümden ömür götüren onca vaka..ve şimdi istediğini elde etmiş olmanın verdiği gurur..
yeniden ayağa kaldıran Rabbime hamd-ü senalar olsun..o kucaktan indirip de, tekerlekli sandalyeden kaldırana dahası en güzel başarıları nasip edene sonsuz şükürler olsun..