Kınıyorum! (Son devam)

• 5 Ekim 2007 Cuma 20:11:31

Ekim,05/07

Evet… Nerede kalmıştık?
“Arkası yarın”a benzedi bu yazı, hatırlayan kaç kişi kaldıysak? Zaman sular gibi akıp gidiyormuş gerçekten, vallaha bunlardan söz edeceğimi hiç zannetmezdim!

Evliliklerde de böyle oluyor…Hiç benzemeyiz sanıyoruz, hani şu restoranlarda gördüğümüz doğru dürüst iki laf etmeden oturan, etiketi üstünde eski evlilere, ama… Biz görmüyoruz yaşarken de… Bir anda benzemişiz bile…

Farkında bile olmuyoruz yaşarken…

Biraz dışarıdan bakmak lazım!

Dışarıdan bakabilmek için, biraz o ortamdan uzaklaşmak lazım!..

Ortamdan uzaklaşmak tek başına da yetmez!...

Tüm kırgınlıklarınız, kızgınlıklarınız da sizle beraberdir, ilk başlarda…

Boşalmanız gerekir! Sağaltma için de bu zaten gereklidir!..

Kırıklık ve kızgınlıklar ancak ayrıyken irdelenir…

Kendi hatalarımız da ancak bu zamanlarda belirginleşir…

Yalnızlıklar bir anlamda insanı geliştirir!

İnsanoğluyuz, ne yaparsak yapalım, ne kadar bilirsek bilelim, kaybetmedikten sonra anlayamıyoruz bazı değerleri…

Sahip olduklarımızın ayırtına onları yitirdiğimizde varıyoruz, maalesef…

Varlarken ise… Evet, ama varlar ve bizler o döngüye öyle bir alışıyoruz ki… Varlıkları anlamını mı yitiriyor ne? Hatta sıkıyorlar bile...

Ne kendi kaprislerimizi görüyor gözümüz, ne de ayırtına varabiliyoruz karşı tarafın anlamsız kaprislerinin!

Horlamasına sinir olduğunuz adamı özlemeye başlayabilirsiniz, “yanımda olsa da ah keşke de horlasa” diyebilirsiniz…

Ya da ”salak mıymışım ayol ben, bu kadar şiddete neden katlanmışım” diyebilirsiniz…

Bunları düşünmek…Bunları diyebilmek için ise zaman gerek ve bu zaman o ortamdan ayrı kalındığında başlayacaktır, ancak…

Birlikteliğin ki, buradaki konu evlilik kurumudur ama yinede elma ile armudu toplamak gerekir, adı evlilik bile olsa özü birlikteliktir, devamı ya da buraya kadarı ancak ve ancak sağlıklı olarak o ortamdan uzaklaşmakla anlaşılır…

Bireylerden birinin anlaşmalı olarak o ortamı boşaltması bile her iki taraf için ortamın dışına çıkmaktır ki, evde kalanın bir derece daha eksisi vardır ama o eksi diğer tarafın yeni ortamına alışması ile eşitlenmektedir…

Biraz karmaşık mı oldu ne?

Neyse… İkili ilişkiler zaten hep böyle…

Sonuç itibariyle… (Ehhh… En sonunda bağlayabildi diyenleri duyuyor gibiyim, haksız da değiller gerçi, ki, ayrıca bir teşekkürüm vardır ki onlara, sabırlıdırlar ve yazdıklarımı takip ediyorlar, etmeyenler lütfen alınmasın, ama inanın onlar, ki kimse eksik olmasınlar, nacizane şu yazdıklarımı takip ederek emek harcadılar, haa şu an okuyanlar da emek harcıyorlar ki, onlara da teşekkürüm bakidir…)

Her zamanki gibi lafı karıştırdım…

Diyorum ki, sonuç itibariye evli çiftlerin belli dönemler ayrı kalmaları ilişkileri açısından elzemdir, kalınmalıdır ve değerlendirilmelidir…

Daha sağlam temeller kurulması, ya da sonlandırılması gerekenin gereğinden fazla uzatılmaması amacıyla, ki burada amaç kişilerin,ki buna çocuklar da dahil, hatta tüm aile efradı, ruhsal ve elbette dahası bedensel sağlıklarını korumaları anlamındadır...

Evlilik ant değildir dostlar, evlilik birlikte yürümekten keyif alınan bir yol olmalıdır, birlikte yürüdüklerimize cefa değil, sefa vermemiz gereken bir yoldur ve birilerine sefa vermek için ise ancak kendi ruhumuzu sefalandırmamız lazımdır, ki ancak bu da zaman zaman kendi başımıza kalışlarımızla sağlanır ki, aramadan kimse bulamıyor kendini…

Kendini bulamayan bir insandan da kime ne hayır gelir ki!...

Gülgün Karaoğlu

Ekim,05/07