BİR SÖZ

• 11 Ekim 2010 Pazartesi 18:42:12

Bir veciz söz ve düşündürdükleri.
Yaşamak istiyorum bir ağaç gibi hür bir orman gibi kardeşçesine
Birkaç gündür bunu düşünüyorum. Bir ağacın yükselmekten başka ne hürriyeti var. Veya bu söz’e benim anlayamadığım hangi manalar yüklendi.
Belli bir ideolojiye bağlı terfi etmek midir kast edilen hür olmak. Yoksa gelecekte bir odun olacağını derin hissetmek mi? İnanın ne maksatlıyım ne ön yargılı nede tepkili. Tam bir ot kıvamında tamamen objektif bakıyorum.(Tabii İmanlı olmanın dışında).
Önce ağaç olasım tutuyor. Kökten toprağa bağlı,asla sağa sola gidemeyen Rüzgârın esaretinde salım salım. Ve ben büyüdükçe sap olan dallarım. Hani canım sıkılsa;Çınarsam mesela. Portakal vere bilirmiyim. Ya da rengine vurgun olduğum kirazlar hep sevdam olarak mı kalacak. Ya sıkılsam, arasında olmaktan bu meşelerin çıkıp nereye gidebilirim. Güneşten aldığım ışığı yapraklarımda oksijen’e çevirip sürekli atmosferi temizlemekten usansan mesela. Yeter ulan kirletmeyin artık şu dünyayı zepevenkler diye çılgınca dallarımı bir birine vurup yapraklarımı dökmek dışında neye yeterdi gücüm. Elinde çakısıyla gövdemi gıdıklayan sevdalılara erkekseniz teker teker gelin diye bilirmiydim. Hür olmak istermiydim sahiden. Hiç bilmiyorum.
Belki farkında değilsiniz ama inanın hür değilim zaten. Üzerime yuva yapmış serce yi yerken yılanlar, ben sadece foto sentezle meşgulüm. Bırakın müdahaleyi gölgemi istediğim yöne düşürmeye bile yetmez gücüm. Leyleklerin pis kokularına maruz kalmak kargaların, ki ‘en az yaşayanı yüz yirmi yıl yaşıyor’ tepemde GAAAKK… GAAAKKKK. Etmelerine bu kadar çaresiz kalır mıydım? Yağmur yağmadığında,ötede suyu görüpte susuzluğunu giderememek nasıl bir şey bilirmisiniz siz. Hür olmak sadece telsim olmaktır tabiatınıza. Bu yüzden belki hiç başım ağrımaz benim.
Hiç kendimden canım sıkılmaz. Verilenlerle yetinmeyi şiar edinmişimdir. Karşı ormana taşınmayı asla istemez içim. Sadece zikrederek yaparım her ne ise işim.
Kardeşlik. Evet, bizde sizin gibiyiz ve bakınca birbirimize benzeriz. Kardeş sanılmamız bu yüzden. Oysa içimizde öyle bir savaş var ki; Hatta büyümemiz bile bu yüzden. En uzun boya ulaşan güneşten hayat solur. Habire boy atmak zaruridir,yoksa rakiplere gübre olmak sa kader. Hele sarmaşıklar dolanı dolanı sararak boğmaya çalışır her yakaladığı kardeşini. Sizin gibi, önce süsleyerek eteklerinize bulaşır. Bir tutunacak yer ister. Ona merhametiniz kendinize merhametsizliğiniz olur çok kısa bir zamanda.
Oysa siz insanlar ne kadarda hürsünüz. Yaşamak servis edilir önünüze Siz ağaç olmayı düşünürsünüz.