O değil de;

Geç kaldım geç... Bugün, İstanbu’un Kurtuluşu’nun 87. yılı. Hepimize kutlu olsun.

Can-ım İstanbul, sen hep var ol. Bu özel günü hep birlikte kutlayalım...

O değil de;

Bugün hiç tanımadığım bir kızın doğum gününü de kutladım. Otobüste yanıma otururken poşetini elime tutuşturdu. Büyük bir heykelcikti. Heykelciğin başı poşetten dışarı sarkıyordu.

Bir kedi heykeli ve kafasında çiçeği vardı. :)))) Romen kedisi olabilir.

Kızın bugün doğum günüymüş ve heykeli kuzeni hediye etmiş. Kırılacak diye çok korkuyordu.

-Keşke kutuya koymalarını isteseydi... dedim.

’Ne iyi olurdu, eve gidene kadar kırmadan götürebilsem keşke’ dedi.

Kaç yaşına girdiğini sordum, 15 yaşına girmiş. İnsanları keşfetmeyi çok sevdiğini söyledi. Okuldan arkadaşlarından bahsetti. Yolculuk süresince konuştu. İstanbul’u çok seviyormuş. Bunu söylerken Boğaz Köprüsünden geçiyorduk ki sustu.

Hiç konuşmadan sadece seyretmeye başladık...

O değil de;

O nasıl bir güzellik öyle, yok böyle bişey. İnsanın nutku tutuluyor.

O değil de;

Akvaryuma balıkları doldurup seyredenler hep çok komiğime gider. Aslında onların ruh hali beni biraz da ürkütür. Suyun rahatlattığını söylüyorlar. Bana saçma geliyor. Ben akvaryum seyretmektense akvaryumu seyredenleri seyretmeyi tercih ederim.

O değil de;

Akvaryum değil ama denizi seyretmek müthiş rahatlatıyor. Aslında tam olarak ne yaptığını da anlamış değilim. Belki anlık sıkıntıları alıyor ama insanın aklına o an neler neler gelmiyor ki... Yerine ne bilmeceler koyuyor ki çözebilene aşkolsun...

O değil de;

Burcu’nun dediği gibi, ’Ah Be Abi’, ’Ah Abi Be’

O değil de;

Bende diyorum ki, ’ Ah Ulan Ah!’

O değil de;

bu şehirde yağmur altında dolaşılır/limandaki mavnalara bakıp/şarkılar mırıldanılır geceleri

O değil de;

İyi bayramlar...