Gözlerin de Aşk Var dı.

• 6 Ekim 2010 Çarşamba 03:17:39

Hala yağmur yağıyor.Beni karşılamaya geldiği zaman da böyle bir yağmur yağıyordu.

Hırçın dalgalarını kendime benzettiğim, kara dense de denizine, benim hep mavisini gördüğüm şehrimden, o nun mabedine doğru yolculuğum yeni başlamıştı.
Burada yağmur yağıyor korkuyorum diye bir mesaj yolladım.
Gecenin karanlığı,cama vuran damlaların çıkardığı ses,yolda ki araç sayısının fazlalığı korkutmuştu.Aklımda sürekli sevdiğim adama kavuşamadan ya kaza yaparsak düşüncesi dolanıyor ve huzursuz olmama neden oluyordu. O ise sürekli mesaj yollayarak beni rahatlatmaya çalışıyordu.Artık korkulacak bir şey yoktu sevdiğim de yanımdaydı bunu hissediyordum.Gecenin ilerleyen saatlerinde uyuması gerektiğini söyledim,ben de uyuyacağım dediğimde ikna oldu.Son mesajımda kahvaltıyı hazırla sabaha oradayım dedim.

Günün ilk saatleriydi,otobüs hareket ettikçe yağmur da bizi takip ediyordu sanki.
Yol bitmek zaman geçmek bilmiyordu.Otobüsün uğradığı iller de yolcuların bazıları iniyordu.Onları karşılamaya gelenleri ,hasretle kucaklaşmalarını izliyordum.Otobüs tekrar hareket ediyor evler ,ağaçlar ,başka otobüsler çizgi halinde geçip gidiyordu.Sakarya sınırları içindeydik camda dolanıp duran kelebeği fark ettim.Bir koltuğa bir cama konmaya çalışıyordu.Geçit yok der gibi kanat çırpıyordu.Nasılsa bir yere konar deyip kitabımı açtım.
Biraz kitap okursam gözüm sürekli saate takılmaz diye düşündüm.Bir kaç sayfa okumuştum ki ’neredesiniz canım ’yazılı mesajı cevapladım .Daha zaman var sen biraz daha uyu ve dinlen dedikten sonra dizlerimin üzerinde olan kitabıma geri döndüm.Kitapları herzaman çok fazla açmayıp hırpalanmasını istemeyen biri olarak ,sağ elim kapanmasın diye kitabımı tutarken ,sol elim de saçımda ki bukleler de dolaşıyordu.Birden kitabımın üzerine kelebek cansız düştü.Saçlarımın arasına girmiş ,buklelerim yol vermemiş takılıp kalmış ,çıkamamıştı.Saçlarım kelebeği öldürmüştü.

Yağmur yağıyordu,otobüs çok çok gecikmeli olsa da sevdiğim adamın şehrindeydi,az bir zaman kalmıştı kollarında olmama.Kahvaltı hazır mı? diye mesaj yazdım.
Özlem yüklüydüm,yorgundum.Bu yol bitmek bilmiyor dediğim yol bitmiş,zaman geçmiyor diye söylenmelerim son bulmuştu.Her gecenin bir sonu var diye geçirdim içimden.

Yağmur yağıyordu.Otobüsün perona yaklaşmasını beklerken kitabımı çantama yerleştirdim,montumu giydim ,bir şey unutuyor muyum diye bakındım.Otobüsden indiğimde beklemediğim bir süpriz ...Ama sen kahvaltı hazırlıyor olmalıydın diyerek atıldım kollarına.Kokusunu ciğerlerime doldurdum.Saatlerdir burada beni karşılamak için bekliyormuş.

Yağmur yağıyordu.Ellerimiz birbirine kenetlendi,gözlerinde Aşk var dı.
Masalda gibiydim kendi masalımda.