Hayallerim Ölürken (1.FASIL )

• 5 Ekim 2010 Salı 12:52:36

Bir sonbahar sabahında yalnızlığımı yaşıyordum,sessizce.Umutsuzluğum yüreğimde kanarken çok uzaklardan bir varlık belirdi.Yaklaştıkça tebessüm ediyordu.Ve yanına gittiğimde sende kimsin dedim.Ben senin hayalinim dedi.Artık iki kişi olmuştuk;hayallerim ve ben.Hiç terkedilmeyecekmişcesine,umut dolu korkusuzca...Ben konuşuyordum oysa o sadece beni dinliyordu.Ben gülebiliyordum ama o sadece tebessüm ediyordu.Görüyorduk ikimizde.Her sabah onu bulduğum yere gidiyordum;hasretimi,sevgimi paylaşıyordum.Onunla beraber uzanınca çimlere gökyüzü hiç bu kadar güzel olmamıştı...Kıyısındayken denizin, kayalıklarını döven dalgalar hiç bu kadar sakin olamamıştı...Ona o kadar bağlandım ki,onu kaybetmeyi hiç düşünmedim.Düşünmek istemiyordum.Onu kaybetmek bana ölüm demekti.Onunla o kadar mutluydum ki.Onunla hayatı yaşamayı,hayatı o kadar çok sevdim ki...Ve birgün ansızın gelen hayal kırıklıkları onun hasta düşmesine neden oldu.Hayallerim artık hastaydı.Elimden geleni yapıyordum,yeter ki o iyileşsin,yeter ki ayrılmayalım,yeter ki yaşasın diye...Bazı şeylerin çok geç olduğunu anlamıştım.Hayal kırıklıklarım artarken,hayallerimin hastalığı ilerliyordu.Günden güne eriyip bitiyordu... Ben yüreğime saplanmış hayal kırıklıklarımın parçalarını atmaya çalışırken kanayan yüreğimin sancısı hayallerime vuruyordu...