Umutlarımın Hayallerle Dansı
Hayallerimin resmini çizmeye çalıştım. Her fırça darbemde siyahla bir kez daha selamlaştım. Artık buydu demek ki o meşhur hayallerim. Bembeyaz başlayan hayatım siyahla dost olmuş da matemin hükmünü sürüyor! …
Artık adım atmaktan da korkar oldum. Umut kırıntılarımla dolu yerler. Onların da üstüne basamam ya! Oysa ben beslemiştim bu hallere getirmiştim onları. Her yarınım için yeni bir umut fidanı dikiyordum. Kötü günler de geçirdik beraber. Susuzluktan ağladıkları günler de oluyordu körpe umutlarımın. Gözyaşlarım ne güne duruyordu. Canları sağ olsun diyordum… ama hayatın cilvesi gözyaşlarımdan daha değerliymiş demek ki. Sahipliğimden çıkıp elveda bile demeden çekip gittiniz kalbimden… Son gözyaşımı da o zaman dökmüştüm arkanızdan. Artık ağlamıyorum, yarınlarım da anlamsız. Kimin umurunda! Hayatı seçtiniz benden vazgeçtiniz. Benim tutunacak dalım olmasa da hala ayaktayım. Ama sizin dalınız kırıldı yerlerdesiniz…
İnsanın tek günahı sevmek galiba. Büyük günah işlemişim demek ki zamanında. Bana inanın ki insan sevdikçe daha çok büyüyor. Hatta dikkat edin çok severseniz sevdiğinizin kalbine de sığamayabilirsiniz. Daha küçük sevgiler sizden önce yer bulur senelerdir olmak istediğiniz yerde… Ve en büyük acıdır aşka mağlup olmanın en derininizde ses bulması !.. O hayallerimi çizdiğim resimde siyah bir kalp görürseniz o da benim acımdır. Kor olan sevgimden geriye kalan tek hatıradır.
En büyük korkum seni kaybetmekti ve kaybettim. Ama sen beni hiçbir zaman kaybedemeyeceksin çünkü BENİ HİÇ BULAMADIN……


İsmail Öztaş