Geldim baktım odama hala duvarımda duruyor ,benim tekerleklerin bile kenarına koyuvermişim resimlerini..Hoş o benimkileri koyarmı hiç..çünkü face e attığında tum okul arkadaslarıda görecek hanfendinin benim çok sevdiğim en yakın arkadasım tekerleklileri.. onun en başta bu durumumdan utandığı yegane tekerlekler...
Sameet die bir ses yükseldi odamın camından ,birde baktımki " O "..Aman Allahım
saçlarım taralı değil üstüm paspal ,beni bu halimle görmemeli;
-annee bakarmısın üstünde siyah papyon resimli switimi bulamıyoruuum.
Aslında hiç bugünkü kadar küçük düştüğümü ve birde hımm.. bugünkü kadar sevindiğimi hatırlamıyorum ben..O sevgilimdi,sırdaşımdı,herşeyimdi..Hayatta bir şans isteyene her zaman verilmeli diye düşünüyorum hatasını anladığı ve saygıya değer bir kişiliği ve saygıdeğer bir ilişki mevcutsa..İndim alel acele kat asansörümden birde ne göreyim....





(2.bölüm sonu)