Şöyle bir baktım pencereden dışarı...Yıldızlar, kara bulutlar, ay, gökyüzü... Aynı... Kocaman açtım gözlerimi, eskiden görürdüm içindekini. Bilmem kaç sene önce bugün gündüz doğmuşum. Nasıl olup da geceye hapsolmuşum, kör olmuşum...
Gece karardı ve karardı... Yukarı baktım, gözlerimi hizaya getirip aya bir adım attım. Doldu gözlerim, şaşırdım kaldım. Ağladım, güldüm. Ağladım, sildim ve hiç bir iz kalmadı... Allah’ın merhameti... O büyük patlamaların ne karartısı ne kızartısı hiç birşey kalmazdı gözlerimde ve kimse anlamazdı. Anlamazdı, anlatmazdım. Bir gün yakalandım, sarıldım. Sıcaktı... İnandı... Dedim geceyi bilir misin? Bilir misin içindekini? Dedi "Güneş" aç artık gözlerini! Gözlerim kamaştı, oysa ay ışığı nasıl da yakışırdı... Daha büyük açtım, acıttı... Sarıldı, güldü,güldüm... Sonra ağlamadım. Güneşi evime aldım, ışığı kapattım ve uykuya daldım...
Gece, ay ve yıldız... Aynı... Ağladım... Aslında şaşırmadım! Gece gündüze düşerdi... Bense gece "DÜŞ"tüm.