Delinin bir kuyuya taş mı atmış? Yalan söyledi itiraf ediyorum.
İşte tüm gerçek.
Kuyuya değil, dereye atmış.Bir de üstüne demiş ki bu taş çok kıymetli. Sebep demişler. Ne eksik hayatınız da söyleyin demiş. Herkes’te bir bakışma, fısıldanma. Ee.. demiş ne eksik kıvranmayı bırakında söyleyin. Herkes bir ağızdan ‘’mutluluk’’ demiş.
Mutluluk! Arayıp da bulamadığım. Gezip de göremediğim. Hayatımın medarı iftarı.
O deli’nin dereye attığı taş, çoktan denize, denizden okyanusa, hatta karşı kıyıya vurdu. Tabi karşı kıyı Rusya olunca mutluluk oraya kaçıverdi.
Şimdi sıçtık,sıçtım!
Bu deli herif, aslında çok zekiymiş. Yıllarca taş kendisindeydi ve mutluydu. Biz mutsuz insanlar akıllı olduğumuzu düşündüğümüz için herife deli dedik. Oysaki adam mutluluk içinde yaşamış. Helal olsun. Şimdi hepimiz avuçlarımızı açıp yalayalım.
Keşke kuyu’ya atsaydın. Kova bulur çekerdik. En olmadı akut gelir bulurdu.
Vay bencil herif!
Tükürmek istiyorum yüzüne, tüü sana!
Ne olurdu biraz bizde sürseydik keyfini, anamız ağladı mutsuzluktan.
Nerden çıktı bu yazı bir anda. En iyisi ben bir kahve yapayım ve deliye içimden geldiğince rahatça söveyim.
Saygılar…