Hani vakitlerden hazan ya gönlüm baharı yaşamak isterken, hani bulutlandı ya yine gökyüzü, kızardı, serildi, sarardı, serildi ya yine,ılık rüzgarla yapraklar ayaklarıma. İşte! Yine hazanı yine hissetti yüreğim
Yine çöktü erken ölümlerin sızısı içime, Yine nemlendi gözlerim, karardı ruhum, daldı gözlerim uzağa.Gönlüm bahar vakitlerden hazan, mevsimlerden güz.
Benim hiç bitmeyen gel-gitlerim başladı yine İçimin en çocuk yerinde. Bilirim,korkar bu çocuk ruhlu yüreğim,ölümü hissettirir bana güz,gönlüm baharı yaşamayı seçerken. Olsun! Sis çöktü hayatımın ufkuna, bembeyaz oldu ya dağlar, sessizleşti ya sokaklar, dalından düşme vakti geldi ya yine gönlümün, Hepsinin suçlusu sonbahar geldi ya yine! Hazan mevsimi,mevsimlerden güz. Kopma mevsimi geldi yine. Adı bile hüzünlü, hazan
İnsanı alıp başka yaşamlara atıyor sanki.
Takıl düşen sarı yaprakların peşine...
Başka hayatların özlemleriyle,başkası olmak istiyorsun o an.Bu mevsimde degilde baharı yaşamak istiyorsun gönlünle bedeninle..
Ne kaçabilirsin bu mevsimden, ne de yapraklar durabilir dallarında ve yüreğim sıkışır kalır bu hayatta şimdi.
Hiç çekinmesi utanması yok bu mevsimin,sormadan tutarsızca giriyor,kanını kurutuyor,canını alıyor,kuru yapraklar, rüzgarla gönlüme esiyor.
. İnsanı hayatından, düzeninden, canından eder bu güz mevsimi.
Gönlüm baharı yaşamak isterken,vakit hazan,mevsimlerden güz.Yaşa yaşayabilirsen bu yürekle şimdi. Hani döküldü ya yine ağaçların yaprakları, kendi ayrılıklarına inat, seni de çekip almak isterler şimdi, direnemiyorum
Kapatıyorum kirpiklerimi, sonu gelmez bir yoldayım. Bilenmez bu kaçıncı bahar,çocuk heyecanlarım,sevinçlerim gönlümün pırpır halleri aklıma geliyor, daha yeni gün gibi, gecenin öte yüzünde kalıyor çocukluğum,gidipte gelmeyen….
Her yerde haykıran bir sessizlik.. Yürüdüğüm bütün sokaklar hep çıkmaz yerlere götürüyor beni…
Ruhuma hazanı yaşatmak istemiyorum, engellerle dolu güz, yalnızlık ve tanımlanamaz bir güzellikle dolu hafif adımlarla sisli geçitlerden geçerek yürüdüğümü hissediyorum büyüsüne kapılıyorum. Ama hep o bilinmedik yerde duruyorum…
Korkuyorum…vakit hazan ,mevsimlerden güz.
Yıllar ne tez geçiyor
Bir gün kış, bir gün ilk bahar, insan hiçbir şeyi tanıyamaz oluyor…..
Üstelik yaşam sevinci vermesi gereken güneşte inadına yıpratıyor yakıyor beni,suyu çekilmiş yaprak misali...
Bu yaşamda kuru yaprak gibi savrulmamak varmış,ormanlardaki meşeler gibi kayalara inat,toprağa kök salmak varmış.
GÖNLÜM BAHARA MERHABA DİYOR.VAKİT HAZAN, MEVSİM GÜZ.