Son Sahne

• 17 Eylül 2010 Cuma 04:52:38

Seni tanıdığımda çok küçüktüm,senden habersiz öylesine koşuşturuyordum topun peşinde.İlk acıyıda o zaman hissetmiştim, peşinden koşarken topun, yere düşüp dizlerimin yara oluşundan.Aradan çok uzun bir zaman geçti,o zaman içinde hep koştum,hiç durmadım..Durmayışımın sebebinin sana ulaşmak olduğunu hiç bilmeden koştum.Koşarken,sana ulaşmak için acıyan tek yanımın dizlerim olmadığını farkettim.Sol yanım acımaya başlamıştı.Sana ulaşmaya çalıştıkça yaram dahada ağırlaşıyordu,hiç kapanmadan daha da açılarak durmadan kanayarak,sürekli bir bıçak sızısı sol yanımda.Çok yol geçtim,çok engel aştım seni bulana dek.Çok ağladım,çok sızladım kimseye belli etmeyerek.Artık aşmıştım o engebeli,zorlu yolları çıplak ayaklarımla.Sonradan anladım ki boşuna koşmamışım bunca yolu,
çekmemişim bu acıları boş yere.Kısacası seni en sonunda bulabilmiştim.Ama dedim ya sana gelmeye çalışırken o kadar çok yoruldum ki,o kadar çok kan kaybettim ki.Sen bana kollarını actığında ben çok yorgun,bi o kadar da bitkindim..Yine de sen bana öyle bir zamanda geldin ki,o kolların beni öyle sıkı sıkı sardı ki,bütün geçtiğim yolları ve aldığım yaraları unutturdu bana.Karanlık dünyamda uyurken ben,birden sanki bir güneş olurcasına aydınlattın sen.Bu derin uykunun içinde sürekli kabus görürken,tek rüyam sen olduğun için belki de taptım sana delicesine...Hiç bir karşılık beklemeden,kabuslardan kurtadığın içindir sana delice tutkun oluşum.Hayat denilen garip oyunun içinde,hayatı,yani seni keşfetmek için açılan o yaraları sen kapamışken,daha büyüğünü açıp gitmeyeceksin değilmi diye sormuştum sana hatırlarsan? Ve sen söylediğin sözlerinle sarmışken yaralarımı,tekrar merhem olmuştun sol yanıma.Ben değildim sadece yarası olan,seninde yaraların vardı.Ben senin kollarına geldiğimde onlarda ıslaktı kurumamıştı henüz.Sen benim yaralarıma merhem olurken bende senin yaralarına merhem olmuştum.Yaşanan bunca aydınlık güzel günden sonra bu kadar kolay mıydı o geçilen yollara daha uzun ve zorlusunu katmak yada yaralara tuz basmak? Demekki söylenen herşey ağızdan çıkan sahte sözler kadar kolay,namlunun ucundan çıkan mermi kadar da yakıcıymış.Şimdi ben bu yaralı halimle bana sıktığın mermilerin boş kovanlarını topluyorum.Tıpkı senin uğruna yollara serptiğim ümitlerimi topladığım gibi.Ve ben hala toplamaya devam ediyorum,hayallerimi bir kenara,kırıklıklarını bir kenara,verilmek üzere söylenen sözleri bir kenara,o sözleri hiçe sayıp beni yalnız bırakanları bir kenara.Ve beni yalnız bırakan tek insanın sen olmadığını biliyorum.Çünkü sende biliyorsun ki o, beni hayat denilen bu sahnede daha rolümü bile bilemeden,seyirci diye adledilen siz zalim insanların önüne attı.Ve yine siz,söylediğiniz sahte sözlerle,yaptığınız yalan mimiklerle beni kandırmayı başardınız.Zannettim ki sen onlardan olmayacaksın,sözlerin sahte,mimiklerin yalan olmayacak ve beni yalnızlığımla baş başa bırakmayacaksın.Ama gördüm ki her insan yanılırmış bu bitmek bilmez serüvende.Ve ben anladım ki hayatımın en büyük yanılgısını sen de yapmışım,en büyük hatasınıda.Ama sakın bakma kusuruma ben senin kadar zalim olmayı başaramamışım.Şu hayatta başarabildiğim tek bir şey oldu,oda seni karşılık beklemeden,nedensizce sevmek.Başarmaya çalışıpta başaramadığım şeylerin tek sebebi,siz yarı yolda bırakıp gidenlersiniz.Sen de iyi biliyorsun ki insan sevdi mi söz geçiremiyor yüreğine.Ben de laf anlatamıyorum bu uslanmak bilmez deli yüreğime.Çünkü ben,yıksanda hayallerimi,çalıp gitsende ümitlerimi,soldursanda gülüşlerimi,bıraksan da yalnızlığımla beni baş başa, seni sevdim,seni seviyorum.Ben varya ben seviyor olacağım seni,bakmadan gözümden akan yaşa.Göz yaşımda sensin ve sahne bitene,perde kapanana dek bekleyecek olduğumda sensin.Eğer bir gün bitecekse bu oyun da,yalnızca seninle beraber bitsin.İşte o zaman varsın göz yaşlarım dinmesin.Çünkü sen benim yanımda ve hep benimlesin.Ve artık bu sitem dolu sözlerim burada bitsin...